I.a shipwreck.
I. Lit.: “multi naufragia fecerunt,” Cic. Fam. 16, 9, 1: “naufragio perire,” id. Deiot. 9, 25: “naufragio interire,” Caes. B. C. 3, 27: “naufragio interceptus,” Tac. A. 14, 3; Flor. 3, 10, 7: “nullum conferri posse Naufragium velis ardentibus,” Juv. 12, 22: “pati,” Sen. Herc. Oet. 118.—Prov.: “naufragia alicujus ex terrā intueri,” to behold the ruin of others from a position of safety, Cic. Att. 2, 7, 4 (cf. Lucr. 2, 1): “naufragium in portu facere,” i. e. to fail when on the verge of success, Quint. Decl. 12, 23.—
B. Poet., transf.
1. A storm: “naufragiis magnis multisque coörtis,” Lucr. 2, 552.—
2. The remains of a shipwreck, a wreck: “Eurus Naufragium spargens operit freta,” Sil. 10, 323.—
II. Trop., shipwreck, ruin, loss, destruction: “naufragium fortunarum,” Cic. Rab. Perd. 9, 25: “luculenti patrimonii,” id. Phil. 12, 8, 19: “rei familiaris,” id. Fam. 1, 9, 5: “cum Gallica gens per Italiam naufragia sua latius traheret,” defeats, Flor. 1, 13, 19: tabula ex naufragio, lit. a plank on which a shipwrecked person saves himself; hence, a means of deliverance, a solace, Cic. Att. 4, 18, 3.—
B. Transf., the shattered remains, a wreck: “naufragia Caesaris amicorum,” Cic. Phil. 13, 2, 3: colligere naufragium rei publicae. id. Sest. 6, 15: “credo mollia naufragiis litora posse dari,” Ov. P. 1, 2, 62; 2, 9, 9.