I.that suffers shipwreck, shipwrecked, wrecked.
I. Lit. (class.): “Marium Africa devicta expulsum et naufragum vidit,” Cic. Pis. 19, 43: “corpora,” Verg. G. 3, 542: “puppis,” Ov. H. 2, 16: “mulier,” Tac. A. 14, 11.—
(β).
Subst.: naufrăgus , i, m., a shipwrecked person: “naufragus natans,” Cic. Inv. 2, 51, 153: “dare naufrago tabulam,” Sen. Ben. 3, 9, 2: “mersā rate naufragus assem Dum rogat,” Juv. 14 301.. —
B. Poet., transf., that causes shipwreck, shipwrecking: “mare,” Hor. C. 1, 16, 10: “unda,” Tib. 2, 4, 10: “monstra,” Ov. F. 4, 500: “tempestas,” Val. Fl. 1, 584: “Syrtis,” Sil. 17, 635; cf. navifragus.—
II. Trop., ruined: “naufragorum ejecta ac debilitata manus,” Cic. Cat. 2, 11, 24: “ut aliquis patrimonio naufragus,” id. Sull. 14, 41.