I.to maim, mutilate, mangle, or shorten by cutting off, to cut off (mostly poet. and in post-Aug. prose; “syn.: mutilo, amputo): truncata simulacra deum,” Liv. 31, 30, 7: “statuis regis truncatis,” id. 31, 23, 10: “truncat olus foliis,” strips, cuts off the leaves, Ov. M. 8, 647: “truncato ex vulneribus corpore,” Tac. A. 1, 17; cf. id. H. 3, 33: “truncatā corporis parte, partem corporis,” Just. 11, 14, 11; 15, 3, 4: “cadavera,” Luc. 6, 584: “caput,” id. 6, 566: lacertos, Claud. ap. Ruf. 2, 411: “frontem,” i. e. to deprive of an eye, Sil. 4, 541: “manibusque truncatus et armis,” deprived of his hands and weapons, Claud. B. Get. 88: “quia antiquum illud (signum) vetustate truncatum est,” Plin. Ep. 9, 39, 4: “truncatis arboribus,” Suet. Calig. 45 init.—Poet., transf.: “aquas,” to cut apart, rend asunder, separate, Claud. Gigant. 70: “heroos tenores gressu,” i. e. to shorten hexameters into pentameters, Stat. S. 2, 3, 98.—Pregn.: “cervos,” i. e. to kill, Val. Fl. 6, 567; Amm. 15, 4, 11. —
trunco , āvi, ātum, 1, v. a. 2. truncus,