Hálfdanar saga Eysteinssonar
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Í þenna tíma réð fyrir Aldeigjuborg konungr sá, sem Hergeirr hét. Hann var við aldr. Ísgerðr hét kona hans. Hún var dóttir Hlöðvis konungs af Gautlandi. Bræðr hennar váru þeir Sigmundr, er var stafnbúi Haralds konungs ins hárfagra, ok Oddr skrauti, faðir Gull-Þóris, er getr í Landnámabók á Íslandi. Þau áttu eina dóttur, er Ingigerðr hét. Hún var allra meyja fríðust ok svá stór vexti sem karlmaðr. Flestir hlutir váru henni vel gefnir. Hún var at fóstri með jarli þeim, er Skúli hét. Hann réð fyrir Álaborg ok jarlsríki því, sem þar lá til. Hann var sagðr bróðir Heimis, fóstra Brynhildar Buðladóttur, er getr í sögu Ragnars konungs loðbrókar. Skúli var kappi mikill ok manna vitrastr. Kolr hét maðr. Hann var þræll Skúla. Hann var mikill maðr ok svá sterkr, at hann hafði tólf karla afl, til hvers sem hann gekk. Þat mátti kalla, at hann hefði mest ráð með jarlinum. Hann var honum dyggr. Dóttur átti hann sér. Sú hét Ingigerðr ok var allra meyja fríðust ok mjök lík Ingigerði konungsdóttur bæði á vöxt ok yfirlit, en eigi var náttúra þeira lík, því at Ingigerðr konungsdóttir var vel siðuð, en nafna hennar var in mesta fála, en þó var hún vel mennt, því at konungsdóttir hafði kennt henni hannyrðir, ok var hún iðuliga í skemmu hennar. Skúli jarl unni mikit fóstru sinni. Eigi var Skúli kvángaðr. Íþróttamaðr var hann svá mikill, at engi maðr komast til jafns við hann.