I.a., to burn up (rare; mostly in Cic.).
I. Neutr., to burn, be consumed.
A. Prop.: “conflagrare terras necesse sit a tantis ardoribus,” Cic. N. D. 2, 36, 92: “classis populi Romani praedonum incendio conflagrabat,” Cic. Verr. 2, 5, 35, § 92; Liv. 30, 7, 9: tabulae simul conflagraverant, * Suet. Vesp. 8; Col. 2, 2, 28.—
B. Trop.: “an te non existimas invidiae incendio conflagraturum?” Cic. Cat. 1, 11, 29; Liv. 24, 26, 3: “flagitiorum invidiā,” Cic. Verr. 2, 1, 15, § 41: “amoris flammā,” id. ib. 2, 5, 35, § 92; cf.: “ubi conflagrassent Sidicini, ad nos trajecturum illud incendium esse,” Liv. 7, 30, 12.—
II. Act. (rare; in verb. finit. only late Lat.): “Juppiter Semelen conflagravit,” Hyg. Fab. 179; cf. Schol. ad Hor. Epod. 5, 63.—In part. perf.: conflagratus, burnt up: “urbs acerbissimo incendio,” Auct. Her. 4, 8, 12 dub.: regiones, App. de Mundo, p. 73, 32.