I.perf. insidi, Amm. 28, 6, 4), sessum, 3, v. n. and a., to sit down in or on, to settle on; constr. with dat. (poet. and post-Aug.).
I. Lit.
A. In gen.: “apes floribus insidunt,” Verg. A. 6, 708: “inscia Dido, Insidat quantus miserae deus,” id. ib. 1, 719; “volucres metuunt insidere ramis,” Luc. 3, 407. — With acc.: “locum,” Stat. Th. 2, 151: “apex insiditur astris,” id. ib. 2, 36: “littera "i" sibi insidit, coniicit enim est ab illo jacit,” coalesces, Quint. 1, 4, 11: “digitos membris,” sink into, Ov. M. 10, 257.—
B. In partic., to occupy, keep possession of a place.
(β).
With acc.: “tumulos,” Liv. 8, 24: “Aventinum,” id. 9, 34: “viam,” id. 21, 34: “arcem,” id. 26, 44: “collem,” Flor. 3, 23: “ad itinera insidenda,” Liv. 24, 31: “fauces,” id. 35, 11: “saltus ab hoste insessus,” id. 7, 34: “montes insessi,” Tac. A. 13, 39: “quo jugum melius aptum cervicibus insidat,” may sit more closely on, Col. 2, 22, 2.—
II. Trop., to be fixed, remain, be rooted in, adhere to: “in memoria,” Cic. de Or. 2, 28: “insedit in animo oratio,” id. Tusc. 2, 4: “tibi insedisset suspicio,” id. Mil. 25: “macula insedit in nomine,” id. de Imp. Pomp. 3: dum illa verba memoriae insidant, settle, i. e. remain fixed or rooted in the memory, Quint. 10, 7, 2.