I.v. a., to contend with any one zealously or warmly (rare but class.; cf. aemulor).
I. In gen.: “te audio nescio quid concertasse cum ero,” Ter. Ad. 2, 2, 3: pro explorato habebat, Ambiorigem proelio non esse concertaturum, * Caes. B. G. 6, 5: “de regno,” Suet. Aug. 21: “aves nandi velocitate concertant,” Col. 8, 15, 4.—Poet., with dat.: “triclinia templis concertant,” Manil. 5, 507.—
II. Esp., to dispute, debate (only so in Cic.): “(Pompeius) saepius cum hoste conflixit, quam quisquam cum inimico concertavit,” Cic. Imp. Pomp. 10, 28: “cum aliquo verbo uno,” id. Att. 3, 12, 2: “cum Apolline de tripode,” id. N. D. 3, 16, 42: “concertantes super cenam de nobilitate generis,” Suet. Calig. 22.