I. A connection, union.
A. Prop.: “totius generis hominum,” Cic. Off. 1, 41, 149; so, “quasi civili conciliatione et societate conjunctos (deos),” id. N. D. 2, 31, 78.—
B. Trop.
1. A uniting in feeling, a conciliating, making friendly, a gaining over: “quae conciliationis causā leniter aut permotionis vehementer aguntur,” Cic. de Or. 2, 53, 216: “honestum ad conciliationem satis per se valet,” Quint. 4, 1, 41; cf. id. 3, 8, 12.—
b. As a rhet. t. t., the gaining over or winning of hearers, a judge, etc., = οἰκείωσις, Cic. de Or. 3, 53, 205; cf. Quint. 9, 1, 32; 9, 2, 3.—
2. (In acc. with conciliatus.) In philos. lang., an inclination, desire or longing for: “prima est enim conciliatio hominis ad ea, quae sunt secundum naturam,” Cic. Fin. 3, 6, 21; so id. Ac. 2, 42, 131; cf. in plur.: “conciliationes = res conciliatae,” id. Fin. 3, 6, 22 Madv.—
II. An acquiring, procuring: “pecuniam dedit ad conciliationem gratiae,” Cic. Clu. 31, 84; cf.: omnis conventio conciliatio nominatur, Don. ad Ter. Eun. 4, 4, 2.