I.abl. part. pres. reluctanti, Ov Am. 3, 4, 14), v. dep. n., to struggle against any thing, to resist (poet. and in post-Aug. prose; syn.: repugno, renitor, adversor).
I. Lit.: “visit cubiculum, in quo reluctantis et impulsae (uxoris) vestigia cernebantur,” Tac. A. 4, 22: “huic spiritus oris Multa reluctanti obstruitur,” Verg. G. 4, 301: “reluctantes dracones,” Hor. C. 4, 4, 11; Ov. Am. 3, 4, 14: “hostis reluctans,” id. ib. 2, 9, 12; Curt. 6, 2, 6.— Poet., with inf.: “equites illic poscentia cursum Ora reluctantur pressis sedare lupatis,” Claud. in Ruf 2, 354. —
2. Transf., of inanimate subjects: “Mycale, quam deduxisse canendo Saepe reluctatae constabat cornua lunae,” Ov. M. 12, 264: “inter obstantia saxa fractis aquis ac reluctantibus,” Quint. 9, 4, 7: “reluctantur faces,” Sen. Herc. Oet. 1729: “domitare ventos reluctantes,” Plin. Pan. 81, 4.—
II. Trop., to oppose, resist; to be adverse or reluctant: “reluctatus invitusque revertens in Italiam,” Vell. 2, 102, 5; cf.: “diu sum equidem reluctatus, Quint. prooem. § 1: diuque precibus ipsum reluctatum aegre vicerunt, ut, etc.,” Curt. 8, 2, 11; cf. Mart. 5, 35, 5: “his tot tantisque rationibus, quamquam multum reluctata verecundia Principis nostri, tandem tamen, cessit,” Plin. Pan. 60, 4: “fatis reluctantibus,” Petr. 111.?*!
1. Act. collat. form: “faucibus ipsis hiantis Cerberi reluctabat,” App. M. 4, p. 151, 28: “pectus et venter reluctabat,” id. ib. 7, p. 189, 38; Fulg. contr Verg.—
2. Reluctatus, in a pass. signif., Claud. Rapt. Pros. 1, 42.