previous next
vĭdŭo , āvi, ātum, 1, v. a. viduus,
I.to deprive, bereave of any thing (poet. and in post-Aug. prose).
I. In gen.: “civibus urbem,Verg. A. 8, 571: “ornos foliis,Hor. C. 2, 9, 8: “arva pruinis,Verg. G. 4, 518: “vitem pristino alimento,Col. Arb. 1, 4: “regna (Plutonis) lumine,Sil. 3, 601: “dexteram ense,Sen. Hippol. 866: “penates,Stat. Th. 3, 385: “maritum amplexibus,App. M. 4, p. 154, 38. —With gen.: “architectus ingeni viduatus,Vitr. 5, 7, 7: “orba pedum partim, manuum viduata vicissim,Lucr. 5, 840.—
II. In partic.: vĭdŭāta , ae, adj. f., bereft of her husband, widowed: “Agrippina viduata morte Domitii,Suet. Galb. 5; cf. Mart. 9, 31, 6; Tac. A. 16, 30: “conjux viduata taedis,” i. e. divorced, Sen. Med. 581.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: