er í bjargi sitr
ok sér of konungs sveit?
Enga veit ek
ámátligri
alna fyr jörð ofan."
Hún greiddi hárit frá augum sér ok varð reið við orð
hans ok kvað:
"Illa kveðr þú til mín,
því at, inn ungi, munt
fyrst hafðr á seyði
af seggjum þínum.
Með gullofnum dúki
má sjá in glaða mær
þerra sína ljósa lokka."
"Illa er sá dúkr kominn, er þitt hár þerrar ok at þínum
glyrnum gengr," segir Hjálmþér ok kvað:
"Mun þik snerta
Snarvendill fyrr
en þú á seyði
setir konungs arfa.
Handar muntu missa
ok hátt æpa,
svá munum vit skilja,
skauð it aumasta."
Hún segir hann margt orð tala svívirðiliga, -- "væri
hitt tilheyriliga mannligum manni at hafa aðra viðleitni
við unga stúlku ok hreinliga en tala illa. Þykki
mér þú efniligr maðr, en mér væri forvitni á at prófa
ungan mann ok missa minn meydóm ok láta handtéra
mik um mittit. Hún seildist nú hendinni í brunninn.
Hjálmþér brá sverðinu ok hjó af henni höndina í
úlfliðnum. Hún rak upp skræk mikinn ok leit í stúfinn
ok mælti: "Lítit framaverk er þetta einum ágætum
konungssyni at leynast at mér, en þat hlægir mik, at
hefnt muni þessa verks, ok mun eigi langt til." Hún
kvað:
"Víst gleðr mik eitt,
þótt vitir eigi,
jöfurr inn ógndjarfi,
hvat um er at vera:
Munu systr mínar
at ná gera
út á herskipum
alla menn þína."
Hjálmþér sá á sjóinn ok sá níu tröllkonur svá stórar
ok illúðligar, at engar þóttist hann sét hafa þeim líkar.
Þær höfðu rifit í sundr öll skipin, en drepit alla mennina
ok borit góz allt á land ok váru eigi litlar í starfinu.
Þær höfðu heyrt öll orð þeira Hjálmþés ok Ýmu.
Þær hétu svá: Hergunnr, Hremsa, Nál ok Nefja, Runa
ok Trana, Greip ok Glyrna, Margerðr in níunda. Hún
hafði kryppu stóra, ok bar hana hæra en höfuðit. Hún
hafði eitt auga, ok stóð þat í miðju enni, ok var kerla
ekki frýnilig yfirlits. Hún gekk fyrir þeim systrum. Hún
hafði nef ok klær af járni ok tvær tennr álnar langar,
ok stóðu fram ór kjapti hennar, en vörrin in neðri
tók niðr á bringuna. Þat sá Hjálmþér, at hún mundi
mega gefa gildan koss, ef hún kynni svá fyrir sik at
koma vörrinni sem hún var stór til. Þær váru stuttklæddar
píkurnar ok göptu kjöptunum, en skóku höfuðin.
Hjálmþér hugsaði, at sér mundi eigi svá búit
duga, ok gekk ór fjallinu ok fyrir tjalddyrrnar. Þær
ganga síðan at tjaldinu. Hjálmþér hugsar, at hann má
eigi við þeim öllum. Hann kvað vísu:
"Vak þú, Ölvir,
ef þú vilt víf sjá;
þú ert kossmildr
við konur harðla.
Hér bíða þín
Hrauðungs meyjar.
Hverf þú við,
ef þér hugr dugir."
Ölvir kvað:
"Hvat skal kalls þetta,
hvat þarftu mér bregða,
konungr, um kvensemi,
kátr um miðnætti?
En hverja hýsnoppu,
sem þú á heiðum finnr,
viltu, at þér í sinni
séu allar."
Hörðr mælti: "Stöndum upp, nokkurs mun Hjálmþé
nú um vert þykkja." Hergunnr kvað:
"Held ek upp hrömmum,
hér mátt, jöfurr, líta
hendr Hergunnar;
hefi ek negl óskorna;
rifna mun þín ólpa,
ef vit, jöfurr, finnumst;
þér skal eigi kyrrt klappa,
konungr inn suðræni."
Hann kvað:
"Gakk þú framar hóti,
fyrr en þú á seyð dragir
þenna þjóðkonung,
þú ert flagð it ferligsta;
ettu fram járnhrömmum,
ef þú afli treystir,
drósin dulrífa,
en ek mun dvergasmíði."
Í því kómu þeir út. Margerðr ræðr þegar á Ölvi, en
hann tekr fast á móti. Hún kvað:
"Illa leikr þú, Ölvir,
eigi ert hæfr vífum;
má eigi fang festa
á fylki vel bornum;
eggjar eru eitrblandnar,
æfr er döglingr,
oddar alblóðgir,
eigi munu vér sigrast."
Hörðr barðist við systrnar sjau. Þær váru fullfimar ok
höfðu stórar skálmir hver þeira ok sóttu nú ákaft at
honum. Hann varðist drengiliga, ok þar kom um síðir,
at hann drap þær allar, enda var hann þá mjök móðr.
Hjálmþér átti mjök harðan leik við Hergunni. Hafði
hún vænt sax í hendi ok varðist vel. Hann þóttist aldri
í meiri mannraun komit hafa sakir mjúkleika hennar,
því at hvar sem hann hjó til hennar, kom jafnan á
saxit, þar til at hún mæddist. Bárust þá sár á hana,
svá at hún flakti öll í sundr af sárum. Hún kallar þá
hátt upp ok kvað:
"Hvar ertu, Margerðr,
mær in öflgasta?
Vinnr þú sigr lítinn
á siklings liði;
hryggr er hálflaminn,
en herðar brotnar,
sterkr er stafnbúi,
stökkva mun nú verða."
Þær bregða við hart, ok hleypr hver sem meira mátti ok stigu mjök stórum, en Hörðr eptir upp undir fjallit. Hergunnr sneri þá í móti honum. Hann hjó til hennar, svá at af hraut höfuðit. "Högg þú allra manna armastr," sagði Margerðr, "mína systur." "Skammt mun þér til slíks," segir Hörðr. Hann slæmdi til hennar sverðinu ok tók hana sundr í miðju. Veik hann aptr til tjaldsins. Þeir Hjálmþér ok Ölvir váru komnir inn í tjaldit ok sváfu. Hörðr gekk til sjóvar ok safnar saman skipviðum. Þar af gerði hann hús lítit ok fagrt, þar sem mest skýldu björgin. Þangat bar hann mat ok öl ok öll þeira föng. Síðan gekk hann aptr til þeira. Standa þeir fóstbræðr upp síðan, ok ganga þeir fram með sjónum. Hjálmþér sá hús upp undir bjarginu. Hann mælti: "Hús er þarna." Hörðr svarar: "Mun hún ekki þar Hervör, sem þú þreyir eptir." Þeir ganga í húsit. Þar var sæng ein ok tafl á stóli ok könnur ok ker með. Hörðr gaf þeim at drekka. En þá er þá varði sem minnst, gekk hann út ok skelldi húsinu í lás. Hjálmþér mælti: "Sveikstu mik nú, Hörðr, ok er illt at eiga þræl at einkavin." Hann vildi höggva upp húsit, en sverðit beit eigi heldr en hann hyggi í stein. Sátu þeir þar um kyrrt glaðir ok kátir.