Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 2
Robert Seymour Conway, Charles Flamstead Walters, Ed.

22. cum Uolscorum gente Latino bello neque pax neque bellum fuerat; nam et Uolsci comparauerant auxilia quae mitterent Latinis, ni maturatum ab dictatore Romano esset, et maturauit Romanus ne proelio uno cum Latino Uolscoque contenderet. [2] hac ira consules in Uolscum agrum legiones duxere. Uolscos consilii poenam non metuentes necopinata res perculit; armorum immemores obsides dant trecentos principum a Cora atque Pometia liberos. ita sine certamine inde abductae legiones. [3] nec ita multo post Uolscis leuatis metu suum rediit ingenium. rursus occultum parant bellum, Hernicis in societatem armorum adsumptis. [4] [p. 2031]legatos quoque ad sollicitandum Latium passim dimittunt; sed recens ad Regillum lacum accepta cladis Latinos ira odioque eius, quicumque arma suaderet, ne ab legatis quidem uiolandis abstinuit; comprehensos Uolscos Romam duxere. ibi traditi consulibus indicatumque est Uolscos Hernicosque parare bellum Romanis. [5] relata re ad senatum adeo fuit gratum patribus ut et captiuorum sex milia Latinis remitterent et de foedere, quod prope in perpetuum negatum fuerat, rem ad nouos magistratus traicerent. [6] enimuero tum Latini gaudere facto; pacis auctores in ingenti gloria esse. coronam auream Ioui donum in Capitolium mittunt. cum legatis donoque qui captiuorum remissi ad suos fuerant, magna circumfusa multitudo, uenit. [7] pergunt domos eorum apud quem quisque seruierant; gratias agunt liberaliter habiti cultique in calamitate sua; inde hospitia iungunt. nunquam alias ante publice priuatimque Latinum nomen Romano imperio coniunctius fuit.