Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 2
Robert Seymour Conway, Charles Flamstead Walters, Ed.

46. instruitur acies, nec Ueiens hostis Etruscaeque legiones detractant. prope certa spes erat non magis secum pugnaturos quam cum Aequis; maius quoque aliquod in tam inritatis animis et occasione ancipiti haud desperandum esse facinus. [2] [p. 2067]res aliter longe euenit; nam non alio ante bello infestior Romanus—adeo hinc contumeliis hostes, hinc consules mora exacerbauerant—proelium iniit. [3] uix explicandi ordinis spatium Etruscis fuit, cum pilis inter primam trepidationem abiectis temere magis quam emissis, pugna iam in manus, iam ad gladios, ubi Mars est atrocissimus, uenerat. [4] inter primores genus Fabium insigne spectaculo exemploque ciuibus erat. ex his Q. Fabium—tertio hic anno ante consul fuerat—principem in confertos Ueientes euntem ferox uiribus et armorum arte Tuscus, incautum inter multas uersantem hostium manus, gladio per pectus transfigit; telo extracto praeceps Fabius in uolnus abiit. [5] sensit utraque acies unius uiri casum, cedebatque inde Romanus cum M. Fabius consul transiluit iacentis corpus obiectaque parma, 'hoc iurastis' inquit, 'milites, fugientes uos in castra redituros? adeo ignauissimos hostes magis timetis quam Iouem Martemque per quos iurastis? [6] at ego iniuratus aut uictor reuertar aut prope te hic, Q. Fabi, dimicans cadam.' consuli tum Caeso Fabius, prioris anni consul: 'uerbisne istis, frater, ut pugnent, te impetraturum credis? [7] di impetrabunt per quos iurauere; et nos, ut decet proceres, ut Fabio nomine est dignum, pugnando potius quam adhortando accendamus militum animos.' sic in primum infensis hastis prouolant duo Fabii, totamque mouerunt secum aciem.