Plutarch, De tranquilitate animi
Gregorius N. Bernardakis, Ed.

καὶ τοῦτ᾽ οὖν τὴν εὐθυμίαν ἐπιταράσσει κἀκεῖνο μᾶλλον, ὅταν, ὥσπερ αἱ μυῖαι τῶν λείων τόπων ἐν τοῖς κατόπτροις ἀπολισθάνουσι ταῖς δὲ τραχύτησι προσέχονται: καὶ ταῖς ἀμυχαῖς, οὕτως [p. 231] ἄνθρωποι τῶν ἱλαρῶν καὶ προσηνῶν ἀπορρέοντες ἐμπλέκωνται ταῖς τῶν ἀηδῶν ἀναμνήσεσι μᾶλλον δ᾽ ὥσπερ ἐν Ὀλύνθῳ τοὺς κανθάρους λέγουσιν, εἴς τι χωρίον ἐμβάλλοντας ¹ ὃ καλεῖται ‘κανθαρώλεθρον, ’ ἐκβῆναι μὴ δυναμένους ἀλλ᾽ ἐκεῖ στρεφομένους καὶ κυκλοῦντας ἐναποθνῄσκειν, οὕτως εἰς τὴν τῶν κακῶν μνήμην ὑπορρυέντες ἀνενεγκεῖν μὴ θέλωσι μηδ᾽ ἀναπνεῦσαι. δεῖ δ᾽ ὥσπερ ἐν πινακίῳ χρωμάτων ἐν τῇ ψυχῇ τῶν πραγμάτων τὰ φαιδρὰ καὶ λαμπρὰ προβάλλοντας, ἀποκρύπτειν τὰ σκυθρωπὰ καὶ πιέζειν: ἐξαλεῖψαι γὰρ οὐκ ἔστι παντάπασιν οὐδ᾽ ἀπαλλαγῆναι. ‘παλίντονος ² γὰρ ἁρμονίη κόσμου, ὅκωσπερ λύρης καὶ τόξου:’ καὶ τῶν ἀνθρωπίνων καθαρὸν οὐδὲν οὐδ᾽ ἀμιγές. ἀλλ᾽ ὥσπερ ἐν μουσικῇ βαρεῖς φθόγγοι καὶ ὀξεῖς ἐν δὲ γραμματικῇ φωνήεντα καὶ ἄφωνα γράμματα, μουσικὸς δὲ καὶ γραμματικὸς οὐχ ὁ θάτερα δυσχεραίνων καὶ ὑποφεύγων ἀλλ᾽ ὁ πᾶσι χρῆσθαι καὶ μιγνύναι πρὸς τὸ οἰκεῖον ἐπιστάμενος: οὕτω καὶ τῶν πραγμάτων ἀντιστοιχίας ἐχόντων （ ἐπεὶ κατὰ τὸν Εὐριπίδην: ³

οὐκ ἂν γένοιτο χωρὶς ἐσθλὰ καὶ κακά,
ἀλλ᾽ ἔστι τις σύγκρασις, ὥστ᾽ ἔχειν καλῶς）

οὐ δεῖ τοῖς ἑτέροις ἐξαθυμεῖν οὐδ᾽ ἀπαγορεύειν ἀλλ᾽ ὥσπερ ἁρμονικοὺς ἀμβλύνοντας ἀεὶ τοῖς κρείττοσι τὰ φαῦλα καὶ τὰ χείρονα τοῖς χρηστοῖς ἐμπεριλαμβάνοντας, ἐμμελὲς τὸ τοῦ βίου μῖγμα ποιεῖν καὶ οἰκεῖον αὑτοῖς. ⁴ οὐ γάρ, ὡς ὁ Μένανδρός ⁵ φησιν, [p. 232]

ἅπαντι δαίμων ἀνδρὶ συμπαραστατεῖ
εὐθὺς γενομένῳ, μυσταγωγὸς τοῦ βίου
ἀγαθός,

ἀλλὰ μᾶλλον, ὡς Ἐμπεδοκλῆς, διτταί τινες ἕκαστον ἡμῶν γιγνόμενον παραλαμβάνουσι καὶ κατάρχονται ⁶ μοῖραι καὶ δαίμονες:

ἔνθ᾽ ἦσαν Χθονίη τε καὶ Ἡλιόπη ταναῶπις,
⁷ δῆρίς θ᾽ αἱματόεσσα καὶ Ἁρμονίη θεμερῶπις,
Καλλιστὼ τ᾽ Αἴσχρη τε Θόωσά τε Δηναίη τε,
νημερτής τ᾽ ἐρόεσσα μελάγκαρπός ⁸ τ᾽ Ἀσάφεια.