I.to creep forth, crawl out, come out in a gradual or unobserved manner (poet. and in post-Aug. prose).
I. Lit.: “(formica) non usquam prorepit,” Hor. S. 1, 1, 37: “cum prorepserunt primis animalia terris,” id. ib. 1, 3, 99: “cochleae prorepunt e cavis terrae,” Plin. 8, 39, 59, § 140: “aegri quoque ad conspectum tui prorepere,” Plin. Pan. 22, 3.—
II. Transf.
A. To creep along, crawl forwards to a place: “rumore caedis exterritus prorepsit ad solarium proximum,” Suet. Claud. 10.—
B. Of inanimate subjects, to come forth gradually, to put forth, to ooze out, exude, of the vine: “prorepentes oculi,” Col. 11, 2, 38; 3, 10, 3: “pampinus e duro prorepsit,” id. 4, 22, 4: “tardaque sudanti prorepunt balsama ligno, Claud. Nupt. Honor. et Mar. 96: ne palmites libero excursu in luxuriam prorepant,” Col. 5, 5, 13: “umor lente prorepit,” gradually flows off, id. 2, 16, 5: “nervus prorepit usque ad ultimam partem caudae,” extends, id. 7, 12, 14.