I. Lit., mercant. t. t., to promise in return, to engage or bind one's self: “repromittam istoc tibi nomine solutam rem futuram,” Plaut. As. 2, 4, 48; id. Curc. 5, 2, 67; Cic. Rosc. Com. 13, 39; Suet. Claud. 20; Just. 22, 2, 5.—
B. Transf., in gen., to promise in return, etc.: “non mehercule, inquit, tibi repromittere istuc quidem ausim,” Cic. Brut. 5, 18: ad hunc gustum totum librum repromitto. Plin. Ep. 4, 27, 5; Suet. Tib. 17.— *
II. To promise again or anew: “imperaturum repromittens,” Suet. Oth. 4.