ἀλλ᾽ εὐγενὴς μὲν: “ἀλλά”=‘well’ (said as if with a sigh); “μέν” has a reflective tone, ‘certainly,’—‘it must be granted.’ Cp. Plat. Gorg. 460A “ἀλλ᾽ ἐγὼ μὲν οῖμαι”, “κ.τ.λ.” (The δέ in 337 does not answer to this “μέν”.) Cp. 524 “ἀλλὰ...μέντοι” n.— κτανών … θανών: A frequent “παρήχησις”. Ant. 1263“ὦ κτανόντας τε καὶ” | “θανόντας βλέποντες ἐμφυλίους”. I. T. 553 “ἡ κτανοῦσα χὡ θανών”. Alc. 488“κτανὼν ἄρ᾽ ἥξεις ἢ θανὼν αὐτοῦ μενεῖς”.