Yngvars saga víðförla
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Eptir þetta snýr Sveinn til skipa sinna, ok fara nú leið sína. Ok er þeir höfðu skamma stund farit, þá er frá því sagt, at þeir sáu um daginn, at tíu menn leiða eptir sér kvikendi nokkut. Þat þótti þeim nokkut undarligt, því at mikinn turn af viðum gervan sáu þeir standa á baki dýrinu. Þá gengu á land fimm tigir manna, þeira er mest forvitni var á, hverja náttúru dýrit hafði. En er þeir sáu skipaliðit, er dýrit leiddu, fálust þeir ok fyrirlétu dýrit. En Sveins menn gengu til dýrsins ok vildu leiða eptir sér, en þat drap höfðinu niðr, svá at þat gekk eigi ór stað, þó at þeir tæki allir at toga þær taugir, er á váru höfðinu dýrsins. Þá hugðu þeir, at með nokkurum vélum mundi um búit, þeim er þeir skildu ekki, at þeir tíu gátu leitt dýrit. Þá leituðu þeir sér ráðs ok gengu frá dýrinu ok fálust í reyri, svá at þeir máttu sjá öll tíðendi til dýrsins. Ok nokkuru síðar risu landsmenn upp ok gengu til dýrsins. Þeir tóku togit ok lögðu tveggja vegna aptr með hálsinum ok svá í gegnum eitt þvertré, er stóð í turninum, ok heimta svá upp höfuð dýrsins, því at leikandi var í borunni. En er Sveins menn sáu dýrit rétt standa, hlaupa þeir þangat til sem hvatast. Þeir tóku þá ok leiddu dýrit þangat, sem þeir vildu. En með því at þeir vissu eigi náttúru dýrsins ok hvat því þurfti til matar at ætla, þá lögðu þeir dýrit spjótum, til þess at þat fell dautt. Síðan fóru þeir ofan til skipa ok tóku þá róðrarleiði. En því næst sau þeir fjölda heiðingja á landit upp, ok ganga fram á ströndina ok gera þeim Sveini friðarmark, en þeir leggja þegar at landi skipunum. Þar var höfn góð. Ok nú leggja þeir mót sín á millum, ok keypti Sveinn þar margar gersemar. Þá buðu heiðingjar sínum kaupunautum í eitt hús til veizlu, ok þat þágu þeir. En er þeir kómu í húsit, sáu þeir alls konar krásir fram settar ok nógt ins bezta drykkjar. En er Sveins menn settust undir borðit, signdu þeir sik; en er heiðingjarnir sáu þá gera krossmark, þá ærðust þeir ok hljupu at þeim. Sumir börðu þá með hnefunum, en sumir reittu þá, ok kölluðu þá hvárirtveggja sér til liðs. Ok er Sveinn heyrði kall sinna manna ok sá viðskipti þeira, þá mælti hann: "Hverr veit, nema sjá samkunda snúist oss í mikla ógleði?" Sídan gerðist hann eptir þeim ok biðr alla sína menn herklæðast. En er Sveinn hafði fylkt liði sínu, þá sáu þeir ok, hvar heiðingjar höfðu sínu liði fylkt ok at þeir báru mann blóðgan fyrir liðinu ok höfðu hann fyrir merki. Þá ráðgast Sveinn um við Róðgeir biskup, hvat til ráða skyldi taka. Biskup mælti: "Ef heiðingjar vænta sér sigrs af líkneskju nokkurs vonds manns, hyggjum þá at, hvé skyldugt oss er at vænta fulltingis af himni, þar er sjálfr Kristr drottinn lifir ok líknar; sá er höfðingi allrar kristni ok geymandi allra lifendra ok dauðra. Fyrirberi þér sigrmark Krists várs ins krossfesta fyrir liðinu með ákalli hans nafns, ok væntum oss þaðan sigrs, en heiðingjum aldrtila." Eptir þessa áeggjun biskups tóku þeir heilagan kross með líkneskju drottins ok höfðu þat fyrir merki ok báru fyrir liðinu. Þá gengu þeir óhræddir í mót heiðingjum, en lærðir menn til bænar. Ok er saman laust liðinu, urðu heiðingjar blindir ok margir felmsfullir ok flýðu brátt undan, ok hljóp sinn veg hverr, sumir í ána, en sumir í fen eða skóga. Þar fórust margar þúsundir heiðingja. En er flóttinn var rekinn, þá lét Sveinn jarða lík þeira, er þar höfðu fallit; en þá er þetta var gert, bað Sveinn lið sitt þat varast at forvitnast heiðinna manna siðu, "því at meir hefir," sagði hann, "aflazt í þessari ferð manntjóns en ávaxtar."