Yngvars saga víðförla
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

At þessum hlutum af liðnum býst Sveinn til burtferðar ok ferr sunnan, unz hann kemr í Svíþjóð. Landsmenn tóku við honum með fagnaði ok mikilli sæmd. Var honum landit boðit. En er hann heyrði þat, þá neitaði hann því skjótt ok kvaðst aflat hafa sér betra lands ok ársælla ok lézt enn mundu þess vitja. En er tveir vetr váru úti, siglir Sveinn ór Svíþjóðu, en Ketill dvaldist þar eptir, ok lézt hann svá heyra sagt, at Sveinn væri í Görðum um vetrinn ok bjóst um várit þaðan ok sigldi at sumarmagni ór Garðaríki, ok vissu menn þat síðast til hans, at hann sigldi í ána. En Ketill fór til Íslands á fund frænda sinna ok staðfestist þar ok sagði fyrstr frá þessu, en þat vitum vér, at nokkurir sagnamenn segja, at Yngvarr hafi verit sonr Eymundar Óláfssonar, því at þeim þykkir honum þat meiri sæmd at segja hann konungsson. En gjarna vildi Önundr gefa til allt sitt ríki, ef hann mætti Yngvars líf aptr kaupa, því at allir höfðingjar í Svíþjóðu vildu hann gjarna konung hafa yfir sér. En þess verðr enn nú af sumum mönnum spurt, fyrir hví at Yngvarr væri eigi sonr Eymundar Óláfssonar, en því viljum vér þá leið svara: Eymundr, sonr Óláfs, átti son, er Önundr hét. Sá var inn líkasti Yngvari í margri náttúru ok allra helzt í víðförli sinni, svá sem til vísar í bók þeiri, er heitir Gesta Saxonum ok er svá ritat: "Fertur, quod Emundus, rex Sveonum, misit filium suum, Onundum, per Mare balzonum, qui, postremo ad amazones veniens, ab eis interfectus est." Svá segja sumir menn, at þeir Yngvarr færi tvær vikur, at þeir sáu ekki, nema þeir tendruðu kerti, því at saman luktust björgin yfir ánni, ok var sem þeir reri í helli þann hálfan mánuð. En vitrum mönnum þykkir þat ekki sannligt vera mega, nema áin felli svá þröngt, at gnúpar tæki saman eða væri skógar svá þröngir, at saman tæki þess á meðal, er gnípur stæðist á. En þó at þetta megi vera, þá er þó eigi sannligt. En þessa sögu höfum vér heyrt ok ritat eptir forsögn þeirar bækr, at Oddr munkr inn fróði hafði gera látit at forsögn fróðra manna, þeira er hann segir sjálfr í bréfi sínu, því er hann sendi Jóni Loptssyni ok Gizuri Hallssyni. En þeir, er vita þykkjast innvirðuligar, auki við, þar sem nú þykkir á skorta. Þessa sögu segist Oddr munkr heyrt hafa segja þann prest, er Ísleifr hét, ok annan Glúm Þorgeirsson, ok inn þriði hefir Þórir heitit. Af þeira frásögn hafði hann þat, er honum þótti merkiligast. En Ísleifr sagðist heyrt hafa Yngvars sögu af einum kaupmanni, en sá kveðst hafa numit hana í hirð Svíakonungs. Glúmr hafði numit at föður sínum, en Þórir hafði numit af Klökku Sámssyni, en Klakka hafði heyrt segja ina fyrri frændr sína. Ok þar lyktum vér þessa sögu.