Yngvars saga víðförla
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Síðan fór Sveinn á brott ok allt þar til þeim sýndist sem hálft tungl stæði á jörðu. Þar leggja þeir at landi ok ganga þar á land. Þá segir Ketill Sveini þau tíðendi, sem gerzt höfðu, þá er þeir Yngvarr váru þar. Síðan bað Sveinn lið sitt frá skipum drífa til fundar við drekann. Síðan fara þeir ok koma í skóg einn mikinn, er stóð við drekabælit, ok fálust þar. Síðan sendir Sveinn nokkura unga menn til drekans at forvitnast, hvat þar væri títt. Þeir sáu, at ormarnir sváfu ok váru harðla margir. Þó lá Jacúlus í hring um þá alla aðra. Þá tók einn þeira at rétta spjótskapt sitt til gulhrings nokkurs, ok kom skaptit við einn yrmling. En er sá vaknar, þá vakti sá aðra hjá sér, ok því næst vaknaði hverr at öðrum, unz Jacúlus reistist upp. Sveinn stóð við eik eina mikla ok lagði ör á streng, en tundr var sett á örvaroddinn svá mikit sem mannshöfuð með vígðum eldi. En er Sveinn sá, at Jacúlus færðist á loft ok hann stefndi á skip þeira ok flaug með gapanda munni, skýtr Sveinn örinni með eldinum vígða í munn orminum, ok rann svá til hjartans, at á einni svipstundu fell hann dauðr niðr. En er þeir Sveinn sáu þat, þá lofuðu þeir guð með fagnaði.