Yngvars saga víðförla
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Enn er sagt, at þann vetr gekk Sveinn í þann skóla, at hann nam margar tungur at tala, þær er menn vissu um Austrveg ganga. Síðan bjó hann þrjá tigi skipa ok kveðst halda vilja því liði á fund drottningar. Hann hafði með sér marga kennimenn. Var þeira æðstr biskup sá, er Róðgeirr hét. Biskup vígði þrysvar hluti ok hlutaði þrysvar, ok hlutaðist svá til í hvert sinn, at guð vildi, at hann færi. Biskup kveðst þá feginn fara vilja. Nú byrjar Sveinn ferð sína ór Garðaríki. En er þeir höfðu farit tvá daga eptir ánni, kómu heiðingjar á þá óvara með níutigi skipa; þat kalla Norðmenn galeiðar. Heiðingjar búast þegar til bardaga ok svá hvárirtveggju, en hvárigir skildu, hvat aðrir sögðu. En á meðan þeir herklæddust, skaut Sveinn máli sínu til guðs ok lét hluta, hvárt guðs vili sé, at þeir berist eða flýi við svá mikit ofrefli. En hlutrinn bauð þeim at berjast, ok hét Sveinn at leggja niðr hernað, ef guð gæfi honum þá sigr. Eptir þetta tóku þeir at berjast, ok drápu þeir Sveinn svá heiðingja sem þeir vildu, ok at lyktum flýðu heiðingjar undan á tutttugu skipum, en allt annat var drepit, ok fekk Sveinn lítit manntjón, en fé svá mikit sem mest vildu þeir hafa í gulli ok alls kyns gripum. Síðan fóru þeir leiðar sinnar, þar til at þeir kómu við land, þar sem Ketill hafði nát höddunni. Þá bað Sveinn mestan hluta liðs síns herklæðast, ok svá gerðu þeir. Ok skamma stund fóru þeir, áðr þeir sáu bæ mikinn ok þar hjá mikinn mann, ok sá kallaði hræðiligri röddu. Síðan dreif at hvaðanæva lið. Þess kyns lýð kalla menn Cyclopes. Þeir höfðu lurka stóra í höndum, sem ásar væri. Þeir böllruðust saman ok höfðu hvárki hlífar né vápn. Þá bað Sveinn, at bogmenn skyldu skjóta á þá sem hvatligast, ok kvað þeim eigi hæfa at bíða ór stað, -- "því at þeir eru svá sterkir sem it óarga dýr ok hávir sem hús eða skógar." Síðan skutu þeir á þá ok drápu marga, en særðu suma. Þá varð undarligr atburðr, því at þá flýðu þeir, sem meira máttu. Sveinn bannaði þeim eptir at hlaupa ok kvað eiga mundu hæli. Síðan runnu þeir í bæinn ok ræntu þar miklu fé í skinnum ok klæðum ok silfri ok öllum dýrum málmi ok fóru nú til skipa ok sneru áleiðis. Þá er þeir höfðu lengi farit, þá sá Sveinn, at fjörðr skarst inn í landit. Hann bað þá þangat leggja skipunum. Þeir váru þess fúsir, því at þar váru margir ungir menn. Ok er þeir nálguðust landit, sáu þeir kastala ok marga bæi. Átta menn sáu þeir renna ok undruðust ferð þeira. Einn þeira landsmanna hafði fjöðr í hendi ok rétti fjáðrstafinn ok síðar sjálfa fjöðrina. Þetta sýndist þeim friðarmark. Þá gerði Sveinn ok friðarmark af sinni hendi. Síðan lögðu þeir at landi, en landsmenn flykktust saman undir einum hamri með ýmsum kaupskap. Sveinn bað sína menn á land ganga, ok keyptust þeir við ok landsmenn, ok skildu þó hvárigir, hvat aðrir mæltu. Á öðrum degi gengu menn Sveins enn til kaupa við landsmenn, ok keyptust við um hríð. Þá vildi einn girskr maðr ripta skinnakaup þat, er þeir höfðu nýkeypt. Þá reiddist heiðinginn ok laust knefa sínum á nasir honum, svá at blóð stökk á jörð. Þá brá inn girski sverði ok hjó heiðingjann í tvá hluti. Þá hlupu landsmenn á burt með miklu ópi ok kalli, ok því næst kom saman herr óvígr. Þá bað Sveinn sína menn herklæðast ok ganga á mót þeim, ok tókst með þeim harðr bardagi ok ákafr, ok fell fjöldi heiðingja, því at þeir váru allir hlífarlausir. En er þeir sáu sik ofrliði borna, þá flýðu þeir undan, en þeir Sveinn tóku þar mikinn fjárhlut, er hinir höfðu frá hlaupit, ok báru til skipa. En eptir þenna atburð halda þeir Sveinn í burt þaðan ok lofuðu guð fyrir sigr sinn. Þeir fara nú um hríð, þar til at þeir sáu svínaflokk mikinn á einu nesi undir gnípu einni við ána, ok hljupu nokkurir menn á land ok vildu drepa þau, ok svá gerðu þeir. Þá tóku þau at hrína hátt, sem undan kómust, ok hljupu á land upp. En því næst sáu þeir mikinn her fara af landi ofan til skipanna, ok fór einn maðr nokkut svá frá liðinu fram. Sá hafði þrjú epli ok varp einu í lopt upp, ok kom þat niðr fyrir fætr Sveini, ok þegar öðru eptir; þat kom ok í sama stað. Þá kveðst Sveinn eigi mundu bíða ins þriðja eplisins: "Þessu fylgir nokkurr djöfulligr kraptr ok rammr átrúnaðr." Sveinn lagði ör á streng ok skaut at honum. Örin kom á nef honum. Þá var því líkast at heyra, sem þá horn brestr í sundr, ok vatt hann upp við höfðinu, ok sáu þeir, at hann hafði fugls nef. Síðan æpir hann hátt ok hljóp í mót liði sínu ok svá hverr á land upp, sem fara mátti, þá er þeir sáu síðast til.