Yngvars saga víðförla
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Þá er þeir frændr váru frumvaxta, Önundr ok Yngvarr, var sú þjóð í missætti við Óláf konung, er Seimgalir heita ok höfðu ekki skatt goldit um hríð. Þá sendi Óláfr konungr Önund ok Yngvar með þrimr skipum at heimta skatt. Koma þeir við land ok stefna þing við landsmenn ok heimtu þar skatt af konungi þeira. Sýndi Yngvarr þar mikla atgervi í sinni málsnilld, svá at konungi ok mörgum öðrum höfðingjum sýndist ekki annat ráð en gjalda skattinn, sem til var kallat, fyrir utan þrjá höfðingja, þá er eigi vildu fylgja konungs ráði ok bönnuðu at gjalda skattinn ok drógu lið saman. En er konungrinn heyrði þeira tiltekjur, bað hann þá Önund ok Yngvar berjast við þá ok fekk þeim lið. Þeir börðust, ok varð þar mikit mannfall, áðr þeir flýðu höfðingjarnir. Í þeim flótta var sá tekinn, er mest hafði í móti staðit, at skattinn skyldi gjalda, ok festu þeir hann upp, en tveir komust undan. Þeir tóku þar miklar eigur at herfangi ok heimtu út skatta alla ok fara við svá búit aptr til fundar við Óláf konung ok færðu honum mikinn fjárhlut í gulli ok silfri ok góðum gripum, ok hafði mikit aukizt virðing Yngvars í þessi ferð, svá at konungr setti hann yfir aðra höfðingja í Svíþjóð. Yngvarr tók sér frillu ok gat við henni son þann, er Sveinn hét. Með þessi virðingu var Yngvarr með Óláfi konungi, þar til at hann var tvítugr. Þá ógladdist hann, svá at hann kvað aldri orð frá munni. Á því þótti konungi mikit mein ok spyrr, hvat veldr. Yngvarr svarar: "Ef þér þykkir mein at ógleði minni ok þú vilt mér svá vel sem þú lætr, þá gef mér konungs nafn með tign." Konungr svarar: "Hverja hluti aðra, sem þú beiðir, í tign eða fjárhlutum, mun ek gera. En þetta má ek eigi, því at ek er eigi vitrari várum frændum, ok eigi kann ek betr en várir fyrri frændr." Þessi hlutr varð þeim til sundrþykkis, því at Yngvarr bað jafnan konungsnafns ok fekk eigi.