Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 33
Evan T. Sage, Ph.D. Professor of Latin and Head of the Department of Classics in the University of Pittsburgh, Ed.

10. Philippus cum paucis peditum equitumque primo tumulum altiorem inter ceteros cepit, ut¹ specularetur quae in laeva parte suorum fortuna esset; [2] deinde, postquam fugam effusam animadvertit et omnia circa iuga signis atque armis fulgere, tum et ipse acie excessit. [3] Quinctius cum institisset cedentibus, repente quia erigentes hastas Macedonas conspexerat, quidnam pararent incertus, paulisper novitate rei constituit signa; [4] deinde, ut accepit hunc morem esse Macedonum tradentium sese, parcere victis in animo habebat. [5] ceterum ab ignaris militibus omissam ab hoste pugnam et quid imperator vellet, impetus in eos est factus et primis caesis ceteri in fugam dissipati sunt. [6] rex effuso cursu Tempe petit. ibi ad Gonnos diem unum substitit ad excipiendos si qui proelio superessent. Romani [p. 302] victores in castra hostium spe praedae irrumpunt;^{2 3} ea magna iam ex parte⁴ direpta ab Aetolis inveniunt. caesa eo die octo milia hostium, quinque⁵ capta. [7] ex victoribus septingenti ferme ceciderunt. [8] si Valerio qui credat omnium rerum immodice numerum augenti, quadraginta milia hostium eo die sunt caesa; capta—ibi modestius mendacium est—quinque milia septingenti, [9?] signa militaria ducenta undequinquaginta.⁶ Claudius quoque duo et triginta milia hostium caesa scribit, capta quattuor milia et trecentos. [10] nos non minimo potissimum numero credidimus sed Polybium secuti sumus, non incertum auctorem cum omnium Romanarum rerum tum praecipue in Graecia gestarum.