This text is part of:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
"Öskruðr hét jotunn," sagði hún. "Hann var kominn
ór Jötunheimum. Kúla hét drottning hans. Bræðr hans
váru þeir Gautr ok Hildir. Faðir minn, Öskruðr, ok
móðir áttu átján dætr, ok var ek yngst af þeim,
ok var þat allra manna mál, at ek væri vænst af þeim.
Faðir minn ok móðir tóku sótt ok dóu bæði, ok váru
þau tyrfð ok tröllum gefin, en vér systr tókum allt
lausafé öll, en þeir Gautr ok Hildir áttu landit, ok
urðu þeir lítt ásáttir. Faðir minn hafði átt þrjá
kostgripi. Þat var horn ok tafl ok gullhringr. Þeir bræðr
tóku hornit ok taflit af oss systrum, en hringinum gátum
vit haldit, ok er þat góðr gripr. Systr mínar vildu
bjóða yfir mik, ok varð ek ein at þjóna allt, en ef ek
mælti á móti, þá börðu þær á mér. Þóttumst ek þá eigi
mega við vera. Hét ek þá á Þór at gefa honum hafr þann,
sem hann vildi velja, en hann skyldi jafna með oss
systrum.
Þórr kom til vár. Hann lagðist með systur minni inni
elztu ok lá hjá henni um nóttina, en þær systr öfunduðu
hana ok drápu hana um morguninn. Svá gerði Þórr við
allar systr mínar, at hann lá þær allar, ok váru allar
drepnar, en þat kunni hver þeira at mæla við aðra,
ef nokkurri yrði þess auðit at eiga barn við Þór, at þat
skyldi hvárki vaxa né vel dafna. Síðan lá Þórr hjá mér
ok gerði mér stúlku þessa, sem nú megið þit hér sjá,
ok hefir þat hrinit á henni, sem þær báðu, því at hún
er nú alin minni en þá er hún kom til. Þórr gaf mér
allan arfinn eptir þær systr. Hefir hann ávallt verit mér
í liðsinni síðan. Tók ek þá undir mik alla peningana.
Sótti mik nú svá mikil ergi, at ek þóttumst eigi mannlaus
lifa mega.
Hringr hét sonr konungs af Smálöndum. Hann einn
sá ek svá af mönnum, at mér leizt vel á. Gerða ek þá
ferð mína til móts við hann, en hann var þá farinn til
Gautlands at biðja Ingibjargar, dóttur Bjarkmars jarls.
Flýtta ek þá ferðinni, ok kom ek til Gautlands. Var
Hringr konungsson at drekka þá sitt brullaup, ok kom
ek, þá er brúðina skyldi inn leiða. Lögðumst ek þá
niðr á strætit, ok ætlaða ek gera henni nokkur vélendi,
en hún sá mik fyrri ok spyrndi sínum fótum við mér
ok braut í mér báða lærleggina. Var hún síðan leidd í
höll ok sett í sæti sitt. Ek kom inn í höllina, ok varð
ek at einni flugu, ok fór ek upp undir hennar klæði,
ok ætlaða ek at rífa hana á hol á náranum. Hún þekkti
mik þegar ok keyrir knífskapt sitt á síðu mér ok braut
í mér þrjú rifin, ok var mér til þess annast at fara í
burtu. Líðr nú á daginn, ok var brúðrin til sængr leidd,
en því næst var brúðguminn út leiddr. Tók ek hann þá
í fang mér, ok þóttumst ek hlaupa fram á sjóvarhamra,
ok ætlaða ek at drekkja honum, svá at engi skyldi mega
njóta hans. En þá er ek þóttumst sleppa honum ofan
fyrir hamrana, þá varð eigi betr en svá, at ek kasta honum
þá upp yfir fortjaldit, ok kom hann niðr í sængina
hjá brúðinni, en ek var fangin griðalaus, ok mátta ek þá
hvergi undan komast. Skylda ek þá leysa líf mitt, ok
skylda ek fara í undirheima ok sækja þrjá kostgripi:
skikkju þá, sem eigi mætti í eldi brenna, ok horn þat,
er aldrigi yrði allt af drukkit, ok tafl þat, sem sjálft
léki sér, þegar nokkurr léki annars vegar.