This text is part of:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
Um morguninn vöknuðu þeir bræðr snemma. Kom
kerling þá til þeira, ok spurðu þeir, hversu framorðit
væri, en hún sagði, at þeir mættu þar dveljast um daginn.
Stóðu þeir þá upp ok klæddu sik, ok var kerling
in beinasta í öllu. Fóru þeir þá til borða. Hafði kerling
nú mungát ok góða matgerð. Spurði kerling nú, hvert
þeir ætluðu at fara eða hver erendi þeir ætti. Þeir sögðu
henni nú öll sín erendi ok spurðu hana, hvárt hún
kynni enga grein á at gera, hvat orðit væri af dætrum
Tryggva konungs. "Eigi veit ek," sagði hún, "hvers ykkr
verðr um auðit at ná þeim, en þat mun ek fyrst segja
ykkr, at eptir andlát Öskruðs jötuns þá urðu þeir bræðr
ekki ásáttir, hvárr konungr skyldi vera. Þóttust báðir
til komnir. Kom þat ásamt með þeim, at sá skyldi konungr
verða, sem ágætari konungsdóttur gæti fengit ok
hagari, ok fór Gautr heiman fyrri ok tók Hildi ina eldri,
dóttur Tryggva konungs, en Hildir fór seinna ok tók
Bekkhildi, ok eru þær nú báðar hér í Jötunheimum,
en eigi þykki mér víst um, hvárt þær liggja lausar fyrir,
en nú í vetr at jólum á at vera brullaup þeira, ok eiga
þá öll tröll saman at koma ok dæma, hvár þeira systra
hagari er." "Mikit batnar nú um," sagði Ásmundr,
"þegar vit vitum, hvar þær eru niðr komnar, ok væri
mikit undir um, ef þú værir í liðsinni með okkr." "Svá
at eins er frændsemi vár góð," sagði hún, "at ek á
þeim lítit gott upp at inna, ef eigi nyti meir manndyggðar
minnar en tilverknaðar þeira, en hér munu
þit hvílast í dag, ok mun ek sýna ykkr í féhirzlur
mínar."
Þeir létu vel yfir því. En þá borð váru ofan tekin,
leiddi kerling þá í afhelli mikinn. Váru þar inni margar
kistur, ok lauk hún þeim upp, ok váru þar í margir
góðir gripir ok fásénir. Þótti þeim þat gott á at líta.
Síðast tók kerling upp eitt eski. Hún lauk því upp, ok
kenndi þar góðan ilm at. Þar þekkti Egill hönd sína
ok þat gull, sem á henni átti at vera. Sýndist honum
höndin heit, ok rauk af, ok þöfta æðarnar. Kerling
mælti: "Þykkist þú nokkut, Egill, þekkja höndina?" "At
vísu," sagði Egill, "ok kenni ek gull þetta, er móðir
mín gaf mér, eða hversu komstu at hendinni?" "Segja
má ek þér þat," sagði kerling. "Gautr, bróðir minn,
kom til mín ok falaði at mér gullhringinn inn góða,
sem ek vilda eigi selja honum. En nokkuru síðar, er
dóttir mín fór til geita, kom hann at henni ok gaf henni
þann drykk, at hún æpti einart ok skyldi aldri huggast
mega, fyrr en ek færða henni hringinn þangat á hólinn,
sem hún lá. En þá ek kom með hringinn, kom
Gautr þar ok vildi taka af mér hringinn, en ek spornaða
við, ok urðu með okkr sviptingar miklar. En er
við lá, at ek munda missa hringinn, kom maðr ór skóginum,
ok sýndist mér þér líkr, Egill. Hann hjó jötuninn
mikit högg, en jötunninn hjó af honum höndina,
en síðan hlupu þeir til skógar, en ek tók upp höndina,
ok hefi ek geymt hana síðan, ok lagða ek hjá lífsgrös,
svá at hún mátti ekki deyja. Þykki mér bera saman
með okkr, Egill, at þú munir þessi maðr verit hafa,
eða muntu voga, at ek vekja upp undina ok bera ek
mik at græða við höndina?" "Mér þykkir litlu til týna,"
sagði Egill.
Síðan tók hún falinn af Agli ok deyfði höndina, ok
varð Agli ekki sárt við, at hún skar af framan. Síðan
lagði hún yfir lífsgrös ok sveipaði um silki ok helt at allan
daginn. Fann Egill þá, at líf færðist í. Síðan lagði
kerling hann í sæng ok sagði, at þeir skyldu þar dveljast,
þar at hann væri gróinn. En at liðnum þremr nóttum
var Egill gróinn, ok var honum eigi ómjúkari höndin
en þá hún var heil, en svá var sem rauðr þráðr lægi
um. Spurðu þeir þá kerlingu, hver ráð hún legði til
með þeim, en hún sagði, at þeir skyldu þar bíða
brullaups, -- "er héðan skammt fylgjumaðr minn, er
Skröggr heitir, ok ef vér ynnum nokkut á við þá bræðr,
þætti mér vel til standa, at vit nytum þess." Líðr nú
til jóla.