Egils saga einhenda ok Ásmundar berserkjabana
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Þeir búa nú ferð sína ok koma til Tryggva konungs. Ásmundr kvaddi konung, en hann tók honum vel ok spurði, hvárt hann hefði fundit Egil inn einhenda. Ásmundr kveðst hann fundit hafa, -- "ok hefi ek eigi sét vaskara mann, ok vill hann nú ganga í stað Rögnvalds ok vit báðir, at verja land þitt." "Ef þú vilt selja mér trú þína," sagði konungr, "at þit gangið í hans stað, þá mun ek taka sættir af ykkr." Ásmundr kveðst þat gera vilja. Var Egill þá til kallaðr, ok gerðust þeir Ásmundr landvarnarmenn konungs ok sátu þar um vetrinn. At jólum hafði konungr vinaboð, ok jóladag inn fyrsta spurði konungr eptir, hvárt nokkurr væri sá þar kominn, at honum kynni at segja, hvat orðit mundi af dætrum hans, en þat kunni engi at segja. Lýsti konungr þá þeim skilmála, sem hann hafði á gert. Egill sagði: "Þat væri röskum mönnum gott til fjár at vinna." Eptir jólin fór hverr til síns heimilis. Þegar hávetri var liðit, settu þeir Egill ok Ásmundr skip sitt á sjó ok völdu á fjóra menn ok tuttugu, en sá hét Víglogi, sem þeir settu fyrir þá, sem eptir váru, en þeir sögðust mundu leita konungsdætranna ok eigi aptr koma, fyrr en þær fyndist annathvárt lífs eða dauðar. Sigldu þeir nú í haf ok vissu aldri, hvert þeir skyldu fara. Könnuðu þeir eyjar ok útsker ok fjallbyggðir ok fóru svá allt sumarit, en at vetri váru þeir komnir norðr at Jötunheimum, ok lögðu þeir þar undir skóg einn ok bjuggust þar um ok settu upp skip sitt. Sögðu þeir sínum mönnum, at þeir skyldu þar dveljast um vetrinn. "Skulu vit Egill," sagði Ásmundr "kanna land þetta, en ef vit komum eigi aptr at sumri, þá skulu þér fara, hvert sem yðr lystir." Ganga þeir nú á mörkina ok skjóta dýr ok fugla til matar sér. Váru þeir á mörkum, svá at mánuðum skipti, ok fengu stundum engan mat. Eitt sinn kómu þeir í dal einn. Á ein var þar ok eyrar sléttar, en upp yfir skógr ok hamrar. Þar sá þeir margt geitfé ok feita hafra. Ráku þeir saman féit ok tóku einn feitan hafr ok sögðust skyldu skera hann, ok því næst heyra þeir kvæklat upp yfir sik. Stukku þá burt allar geitrnar, ok varð þeim lauss hafrinn. Þeir sá kvikendi uppi í hömrunum. Þat var meira á þverveginn en hæðina. Þat var svá hvellt sem bjalla ok spurði, hverir svá djarfir væri, at stela vildu hafri drottningarinnar. Ásmundr mælti: "Hver ertu, in fagra ok in bólfimliga, eða hvar ræðr drottning þín?" "Skinnnefja heiti ek," sagði hún, "en móðir mín Arinnefja. Hún er drottning hér í Jötunheimum ok býr skammt burt heðan. Mættu þit finna hana heldr en stela." "Satt segir þú þat," sagði Ásmundr. Tók hann þá fingrgull ok gaf Skinnnefju. "Eigi þori ek at þiggja," sagði hún, "at þér, því at ek veit, at móðir mín segir, at þat sé hvílutollr minn." "Eigi er ek vanr at taka aptr þat, sem ek gef," sagði Ásmundr, "en þiggja munu vit, at þú umgangir okkr greiða." Síðan fór hún heim undan ok finnr móður sína. Kerling spurði, hví hún væri svá sein. Hún kveðst hafa fundit tvá menn beinaþurfi, -- "ok gaf annarr þeira mér gull ok bað mik vísa þeim til gistingar." "Hví þáttu gull?" sagði hún. "Ek ætlaða hjá þér til launanna," sagði Skinnnefja. "Hví battu þá ekki hingat fara?" sagði kerling. "Ek vissa eigi, hversu þér var um þat gefit," sagði hún. "Bjóð þeim hingat," sagði kerling. Skinnnefja hljóp þegar ok mælti: "Móðir mín bað ykkr koma til sín. Skulu þit vera léttir af tíðendum. Mun hún á flestu kunna grein at gera." Nú finna þeir kerlingu. Hún spurði þá at nafni. Þeir sögðu it sanna til. Kerling var starsýn á Egil. Þeir sögðust eigi hafa etit mat á sjau dögum. Kerling var at at renna mjólk. Hún átti fimm tigi geita, ok mjólkuðu sem kýr. Hún átti ketil stóran, ok tók hann alla mjólkina. Hún átti hveitiakr stóran. Tók hún þar svá mikit mjöl, at hún gerði hvern dag graut í katlinum, ok höfðu þær þat til viðrlífis. "Þú, Skinnnefja," sagði hún, "tak hrís ok ger eld brenniligan. Mun eigi of vel plagat, þótt þeir eti grautinn." Skinnnefja hafði í flýti. En kerling bað þá herða á, þat fyrst sem til væri. Kom þar fram dýra hold ok fugla. Kerling mælti: "Verum eigi hljóð, þó at eigi verði svá vel plagat sem vera skyldi. Mun langt, áðr en grautrinn er búinn, ok seg þú ævisögu þína, Ásmundr, en þá skal Egill við taka, en þá mun ek skemmta til borðprýði af því, sem yfir mik hefir borit, ok forvitnar mik at vita, hverrar ættar þit eruð eða hvat undir ferðum ykkrum býr."