Egils saga einhenda ok Ásmundar berserkjabana
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

"Þat er upphaf minnar sögu," sagði Egill, "at Hringr hét konungr. Hann réð fyrir Smálöndum. Ingibjörg hét kona hans. Hún var dóttir Bjarkmars jarls af Gautlandi. Þau áttu tvau börn. Egill hét sonr þeira, en Æsa dóttir. Egill óx upp með hirð föður síns, þar til at hann var tólf vetra gamall. Hann var mikill fyrir sér ok óstýrilátr, kappsamr ok ódæll. Hann lagði lag sitt við drengi ok lagðist út á skóga at skjóta dýr ok fugla. Vatn mikit var í skóginum, ok váru þar í eyjar margar. Þar fóru þeir Egill á sund jafnan, því at þeir vöndu sik mjök við íþróttir. Eitt sinn ræddi Egill um við þá, hverr lengst mundi geta lagizt í vatnit, því at svá var langr vegrinn í þá ey, sem first var landi, at hana sá eigi, utan þeir gengi upp í há tré til. Nú leggjast þeir á vatnit, ok váru saman þrír tigir. Skyldi þar hverr eptir vera, sem hann treysti sér eigi lengra at fara. Leggjast þeir nú um vatnit, ok váru sum sundin breið mjök. Egill var fljótastr á sundinu, ok gat engi fylgt honum. Ok er þeir váru langt frá landi komnir, þá kom þoka svá myrk, at engi sá annan, ok gerði þá vind kaldan. Villtust þeir nú á sundinu, ok eigi vissi Egill, hvat af sínum mönnum varð. Hvarflaði hann nú um vatnit tvau dægr. Kom hann þá at landi ok var svá máttdreginn, at hann varð at skríða á land, ok reytti hann á sik mosa ok lá þar um nóttina, en at morgni var honum nokkut hitnat. Kom þá ór mörkinni risi einn mikill. Hann tók Egil upp undir hönd sér ok mælti: "Þat er vel, Egill, at vit höfum hér fundizt. Eru tveir kostir við þik af minni hendi, annathvárt, at ek drep þik, elligar hitt, at þú geymir geita minna, svá lengi sem ek lifi, ok sverir mér þar at eið." Egill dvaldi þat eigi, því at þá var ór vöndu at ráða. Fóru þeir nú margar dagleiðir ok þar til, er þeir kómu til hellis, er jötunninn átti fyrir at ráða. Jötunninn átti hundrað hafra ok margt geitfé annat. Lét hann þat standa á niðrlögum sínum, at þeir skyldu aldri færi vera. Egill tók við fjárgeymslu, ok váru geitrnar óspakar. Fór svá fram lengi. En er Egill hafði þar verit tólf mánaði, þá hljóp hann burt eitt sinn. En er jötunninn varð varr þess, fór hann eptir honum, því at hann var svá margvíss, at hann rakti spor líka á sjó sem á fönnu. Jötunninn fann hann í helli einum. Hafði hann nú fjóra daga á burt verit. Jötunninn sagði, at hann hafði verr gert en hann átti skilit. "Skaltu nú," sagði hann, "hafa þat, sem þér er verra." Síðan tók hann tvá steina, ok vágu hálfvætt báðir. Þar váru fastar við járnhespur. Hann læsti þær at fótum Agli ok sagði, at hann skyldi þetta draga. Þetta erfiði átti Egill sjau vetr, en jötunninn var svá varr um sik, at hann sá aldri færi sitt á at drepa hann.