Egils saga einhenda ok Ásmundar berserkjabana
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Ásmundr fór nú til móts við Egil ok bað sína menn róa vápnaða at þeim. Egill var ekki varbúinn ok spurði, hverr þar gerði svá gildan atróðr. Ásmundr sagði til sín, -- "ok á ek við þik erendi." "Lát heyra þau," sagði Egill. "Ek vil skipta við þik vápnum," sagði Ásmundr, "ok gefa sverð mót öxum." "Eigi viljum vér þess synja," sagði Egill, "eða er mikit fé á skipum yðrum?" Ásmundr sagði eigi vera, -- "viljum vér afla þar nokkurs, sem þér eruð, eða hverju vili þér bæta konungi fyrir rán?" "Ekki erum vér vanir," sagði Egill, "at leggja peninga fyrir, þótt sveinar taki sér slátrsauði." "Þá munu vér eptir leita," sagði Ásmundr, "því at konungr sendi mik eptir höfði þínu." "Hann vill þik þá feigan," sagði Egill, "ok gerumst heldr fóstbræðr ok drepum konung ok göngum at eiga dætr hans." "Eigi eru þær lausar fyrir," sagði Ásmundr, "því at þær hafa verit stolnar frá honum." "Þat er skaði, ef menn okkrir drepast niðr," sagði Egill, "ok berjumst tveir heldr." Ásmundr kveðst þess albúinn. Þeir ganga nú á land ok reyndu sínar íþróttir, ok var nær um með liðsmönnum þeira, ok um kveldit settust þeir í samdrykkju ok sváfu af um nóttina. En um morguninn tóku þeir Ásmundr ok Egill vápn sín ok börðust sterkliga, ok þrimr skjöldum spillti hvárr fyrir öðrum. Var þá sól í fullu suðri. Egill mælti þá: "Viltu eiga leik þenna lengr?" "Eigi er enn mikit um þreytt," sagði Ásmundr, "ok eigi mun konungi þykkja rekit sitt erendi, ef vit hættum svá búit." "Þú munt ráða," sagði Egill. "Hversu gamall maðr ertu?" sagði Ásmundr. "Átján vetra," sagði Egill. "Tak vápn þín, ef þú vilt lengr lifa," sagði Ásmundr. Berjast þeir nú öðru sinni, ok sýnist æ sem þeim sé dauðinn víss, sem til er höggvit. Ok sem sól er komin í útsuðr, mælti Egill: "Betra ætla ek okkr at hætta þessum leik." "Hræðsla gengr þér til þess," sagði Ásmundr. Hann hafði þá fengit eitt sár. "Ver þik nú þá," sagði Egill. Sóttust þeir þá í þriðja sinn. Átti Ásmundr þá ekki annat at gera en hlífa sér, ok fengit hafði hann nú þrjú sár. Sér hann nú, at eigi mun svá búit duga, kastar nú sverðinu ok hleypr á Egil. Verðr honum nú bág höndin, ok berast þeir víða um völlinn, en svá kemr, at Egill fellr. Hafði hvárr slitit hjálminn af öðrum. "Eigi nenni ek," sagði Ásmundr, "at bíta sundr í þér barkann, er sverð mitt er fjarri." "Sá er þér nú beztr," sagði Egill. "Þat mun nú voga verða," sagði Ásmundr. Hljóp hann þá eptir sverði sínu ok hljóp at Agli, en hann lá svá kyrr sem hár hans væri skorit. Ásmundr mælti: "Engum manni ertu líkr, Egill. Stattu nú upp, ok vil ek nú boð þat, er þú hefir áðr boðit mér, at vera þinn fóstbróðir." "Mikit þykki mér fyrir því," sagði Egill, "á ek þá at launa þér lífgjöf." "Eigi mun ek drepa þik," sagði Ásmundr, "en þat vil ek, at þú farir með mér til konungs." Kómu þá menn þeira beggja ok báðu þá sættast. Takast þeir nú í hendr ok sverjast í fóstbræðralag eptir fornum sið.