XIII
[13arg] Quali talione Diogenes philosophus usus sit, pertemptatus a dialectico quodam sophismatio inpudenti.SATURNALIBUS Athenis alea quadam festiva et honesta lusitabamus huiuscemodi: [2] ubi conveneramus conplusculi eiusdem studii homines ad lavandi tempus, captiones quae “sophismata” appellantur mente agitabamus easque, quasi talos aut tesserulas, in medium vice sua quisque iaciebamus. [3] Captionis solutae aut parum intellectae praemium poenave erat nummus unus sestertius. [4] Hoc aere conlecto, quasi manuario, cenula curabatur omnibus qui eum lusum luseramus. [5] Erant autem captiones ad hoc fere exemplum, tametsi Latina oratione non satis scite ac paene etiam inlepide exponuntur: “Quod nix est, hoc grando non est; nix autem alba est: grando igitur alba non est.” Item aliud non dissimile: “Quod homo est, non est hoc equus; homo autem animal est: equus igitur animal non est.” [6] Dicere ergo debebat qui ad sophisma diluendum ac refellendum ritu aleatorio vocatus erat, in qua parte quoque in verbo captio foret, quid dari concedique non oporteret; nisi dixerat, nummo singulo multabatur. Ea multa cenam iuvabat. [7] Libet autem dicere quam facete Diogenes sophisma id genus, quod supra dixi, a quodam dialectico ex Platonis diatriba per contumeliam propositum, remuneratus sit. [8] Nam cum ita rogasset [p. 342] dialecticus: “Quod ego sum, id tu non es?” et Diogenes adnuisset, atque ille addidisset: “Homo autem ego sum,” cum id quoque adsensus esset, contra dialecticus ita conclusisset: “Homo igitur tu non es,” “Hoc quidem,” inquit Diogenes, “falsum est, et si verum fieri vis, a me incipe.”
