Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 42
Evan T. Sage, Ph.D. and Alfred C. Schlesinger, Ph.D., Ed.

49. per hos forte dies P. Licinius consul votis in Capitolio nuncupatis paludatus ab urbe profectus est. [2] semper quidem ea res cum magna dignitate ac maiestate geritur;¹ praecipue convertit oculos animosque, cum ad magnum nobilemque aut virtute aut fortuna hostem euntem consulem prosequuntur. [3] contrahit enim non officii modo cura sed etiam studium spectaculi, ut videant ducem suum, cuius imperio consilioque summam rem publicam tuendam permiserunt. [4] subit deinde cogitatio animos² qui belli casus, quam incertus fortunae eventus communisque Mars belli sit; [5] adversa secundaque,³ quae inscitia et temeritate ducum clades saepe acciderint, quae contra bona prudentia et virtus attulerit. [6] quem scire mortalium, utrius mentis utrius fortunae consulem ad bellum mittant? triumphantemne mox cum exercitu victore scandentem⁴ in Capitolium ad eosdem deos a quibus proficiscatur visuri, an hostibus eam praebituri laetitiam sint? Persei autem regi, [7?] adversus quem ibatur, famam et bello clara Macedonum gens et Philippus pater, inter multa prospere gesta Romano etiam nobilitatus bello, praebebat; tum ipsius Persei numquam, ex quo regnum [p. 442] accepisset, desitum belli expectatione celebrari nomen.⁵ [8] cum his cogitationibus⁶ omnium ordinum homines proficiscentem consulem prosecuti sunt. [9] duo consulares tribuni militum cum eo missi, C. Claudius, Q. Mucius, et tres illustres iuvenes, P. Lentulus et duo Manlii Acidini:⁷ alter M. Manlii, alter L. Manlii filius erat. [10] cum iis consul Brundisium ad exercitum profectus⁸ atque inde cum omnibus copiis transvectus ad Nymphaeum in Apolloniati agro⁹ posuit castra.