[421α]
Ἑρμογένης
ἐρωτῶ δὴ τὰ μέγιστα καὶ τὰ κάλλιστα, τήν τε ‘ἀλήθειαν’ καὶ τὸ ‘ψεῦδος’ καὶ τὸ ‘ὂν’ καὶ αὐτὸ τοῦτο περὶ ὧν νῦν ὁ λόγος ἡμῖν ἐστιν, ‘ὄνομα,’ δι᾽ ὅτι τὸ ὄνομα ἔχει.Σωκράτης
μαίεσθαι οὖν καλεῖς τι;Ἑρμογένης
ἔγωγε, τό γε ζητεῖν.Σωκράτης
ἔοικε τοίνυν ἐκ λόγου ὀνόματι συγκεκροτημένῳ, λέγοντος ὅτι τοῦτ᾽ ἔστιν ὄν, οὗ τυγχάνει ζήτημα ὄν, τὸ ‘ὄνομα.’ μᾶλλον δὲ ἂν αὐτὸ γνοίης ἐν ᾧ λέγομεν τὸ ‘ὀνομαστόν’: ἐνταῦθα γὰρ σαφῶς λέγει τοῦτο εἶναι ὂν οὗ μάσμα ἐστίν.
ἐρωτῶ δὴ τὰ μέγιστα καὶ τὰ κάλλιστα, τήν τε ‘ἀλήθειαν’ καὶ τὸ ‘ψεῦδος’ καὶ τὸ ‘ὂν’ καὶ αὐτὸ τοῦτο περὶ ὧν νῦν ὁ λόγος ἡμῖν ἐστιν, ‘ὄνομα,’ δι᾽ ὅτι τὸ ὄνομα ἔχει.Σωκράτης
μαίεσθαι οὖν καλεῖς τι;Ἑρμογένης
ἔγωγε, τό γε ζητεῖν.Σωκράτης
ἔοικε τοίνυν ἐκ λόγου ὀνόματι συγκεκροτημένῳ, λέγοντος ὅτι τοῦτ᾽ ἔστιν ὄν, οὗ τυγχάνει ζήτημα ὄν, τὸ ‘ὄνομα.’ μᾶλλον δὲ ἂν αὐτὸ γνοίης ἐν ᾧ λέγομεν τὸ ‘ὀνομαστόν’: ἐνταῦθα γὰρ σαφῶς λέγει τοῦτο εἶναι ὂν οὗ μάσμα ἐστίν.