Basil L. Gildersleeve, Syntax of Classical Greek

ὃ δέ may be used by itself without reference to an expressed or an implied “ὃ μέν”, rarely, however, in Attic of the subject of the preceding sentence. Especially common in Plato is “τὸ δέ”, which is often unnecessarily treated as if it were an adverbial phrase, as for that matter, whereas. (C. W. E. M., JAPA., xxxix, 121 ff.)

“ὃ δέ” not same as subject of preceding sentence:

“καὶ ἐγὼ τὴν γυναῖκα ἀπιέναι ἐκέλευον . . . ἣ δὲ . . . οὐκ ἤθελεν,” LYS.1.12 ; And I bade my wife go away but she would not (refused).

DEM.18.140: “ἓν δ᾽ ἐπεξειργάσατ᾽ ἄνδρες Ἀθηναῖοι . . . περὶ οὗ τοὺς πολλοὺς ἀνήλωσεν λόγους, . . . ὡς διαστρέψων τἀληθές. τὸ δ᾽ οὐ τοιοῦτόν ἐστι”.

ISAE. 1.14: “προσέταξε Ποσειδίππῳ τὴν ἀρχὴν εἰσαγαγεῖν. ὃ δὲ οὐ μόνον οὐκ εἰσήγαγεν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐλθόντα τῶν ἀρχόντων . . . ἀπέπεμψεν”.

LYS.1.12 (see above). 12. 8-9: “ἐγὼ δὲ Πείσωνα μὲν ἠρώτων . . . ὃ δ᾽ ἔφασκεν . . . εἶπον οὖν . . . ὃ δ᾽ ὡμολόγησε ταῦτα ποιήσειν” . 11: “ἐδεόμην αὐτοῦ . . . ὃ δ᾽ . . . ἔφασκεν” . 12. 14.

PLATO, Apol. 23A: “τὸ δέ”. 37 A: “ἴσως οὖν ὑμῖν . . . δοκῶ λέγειν . . . ἀπαυθαδιζόμενος: τὸ δὲ οὐκ ἔστιν, ὦ Ἀθηναῖοι, τοιοῦτον, ἀλλὰ τοιόνδε μᾶλλον”. 39 C. Conv. 183 D. 198 D. Legg. 630 D, elsew. Meno, 97 C. Phaedr. 228 B: “ὃ δὲ ἐπείθετο προθύμως”. 247 C: “αὐτὰς . . . αἳ δέ”. Protag. 315 C: “ἐφαίνοντο δὲ περὶ φύσεως . . . διερωτᾶν τὸν Ἱππίαν, ὃ δ”（“ὲ”) . . . “διεξῄει τὰ ἐρωτώμενα”. 344 E: “τὸ δ”（“έ”). Rpb. 340 D, elsew. Soph.244A. Theaet. 157 A.

XEN. An. 1.3.21: “ἀκούσαντες δὲ ταῦτα . . . ἀναγγέλλουσι τοῖς στρατιώταις: τοῖς δὲ ὑποψία . . . ἦν”. Cyr. 1.3.13: “ἐδεῖτο αὐτῆς ὁ Ἀστυάγης καταλιπεῖν τὸν Κῦρον, ἣ δὲ ἀπεκρίνατο κτἑ”. 15.

THUC.1.37.2: “φασὶ δὲ ξυμμαχίαν διὰ τὸ σῶφρον οὐδενός πω δέξασθαι: τὸ δ᾽ ἐπὶ κακουργίᾳ καὶ οὐκ ἀρετῇ ἐπετήδευσαν.” 1.81.1-2: “τάχ᾽ ἄν τις θαρσοίη ὅτι τοῖς ὅπλοις αὐτῶν . . . ὑπερφέρομεν, ὥστε τὴν γῆν δῃοῦν ἐπιφοιτῶντες. τοῖς δὲ ἄλλη γῆ ἐστι πολλὴ κτἑ.” 1.102.2: “μάλιστα δ᾽ αὐτοὺς ἐπεκαλέσαντο ὅτι τειχομαχεῖν ἐδόκουν δυνατοὶ εἶναι, τοῖς δὲ πολιορκίας μακρᾶς καθεστηκυίας τούτου ἐνδεᾶ ἐφαίνετο.” 1.104.2: “οἳ δέ” . 2.4.1, Elsew.

HDT.2.30: “διδοῦσι σφέας αὐτοὺς τῷ Αἰθιόπων βασιλέι: ὃ δέ σφεας τῷδε ἀντιδωρέεται”. 169: “αἳ δέ. 6.69: ἐγὼ δὲ . . . ὃ δέ”. Often.

AR. Eq. 626. 651: “οἳ” (“δέ”). 652. 663-4: “ἐκαραδόκησεν εἰς ἔμ᾽ ἡ βουλὴ πάλιν”. | “ὃ δὲ ταῦτ᾽ ἀκούσας . . . ἐφληνάφα. 666: οἳ δ”（“έ”). 667. 670: “οἳ δ”（“έ”). 680: “οἳ δ”（“έ”). Vesp. 116-30 (sexies). 568-70: “τὰ παιδάρι᾽ εὐθὺς ἀνέλκει . . . ἐγὼ δ᾽ ἀκροῶμαι: τὰ δὲ . . . ἀμβληχᾶται”. Pax, 623: “οἳ δ”（“έ”).

COM. Cratin. 2.183: “καὶ γὰρ ἐβλίμαζον αὐτήν, ἣ δ᾽ ἐφρόντιζ̓ οὐδὲ ἕν”.

EUR. Alc. 264-5: “οἰκτρὰν φίλοισιν, ἐκ δὲ τῶν μάλιστ᾽ ἐμοὶ” | “καὶ παισίν” (516). Heracl. 290-1: “μάλα δ᾽ ὀξὺς Ἄρης ὁ Μυκηναίων”, | “ἐπὶ τοῖσι δὲ δὴ μᾶλλον ἔτ᾽ ἢ πρίν”. I. T. 296. 333-5: “πρὸς δ᾽ ἄνακτα τῆσδε γῆς” | “κομίζομέν νιν. ὃ δ᾽ . . . ὅσον τάχος” | . . . “ἔπεμπέ σοι”. Or. 877: “ὃ δε” . Suppl. 207-8 (516).

“ πᾶς σε Καδμείων λεὼς
καλεῖ δικαίως, ἐκ δὲ τῶν μάλιστ᾽ ἐγώ
”

SOPH. O. C. 741-2:

PIND. O. 1.74-6: “ἄπυεν βαρύκτυπον” | “Εὐτρίαιναν: ὃ δ᾽ αὐτῷ” | “πὰρ ποδὶ σχεδὸν φάνη. 6.52: τοὶ δ”（“έ”). 13.92: “τὸν δ”（“έ”). P. 4.41: “τῶν δ”（“έ”). 133: “οἳ δ”（“έ”).

HOM. Od. 9.399-401: “αὐτὰρ ὃ Κύκλωπας μεγάλ᾽ ἤπυεν” . . . | “οἳ δὲ . . . ἐφοίταον ἄλλοθεν ἄλλος. 9.407-9: τοὺς δ”（“ὲ”) . . . “προσέφη . . . Πολύφημος . . . οἳ δ᾽ ἀπαμειβόμενοι ἔπεα πτερόεντ᾽ ἀγόρευον. 471: οἳ δ”（“έ”). 480: “οἳ δ”（“έ”).

Il. 1.43: “ὣς ἔφατ᾽ εὐχόμενος: τοῦ δ᾽ ἔκλυε Φοῖβος Ἀπόλλων. 313-4: λαοὺς δ᾽ Ἀτρεΐδης ἀπολυμαίνεσθαι ἄνωγεν”. | “οἳ δ᾽ ἀπελυμαίνοντο. 446-7: ὣς εἰπὼν ἐν χερσὶ τίθεί, ὃ δ᾽ ἐδέξατο χαίρων” | “παῖδα φίλην. 22.141: ἣ δέ”.