Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 22
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

55. P. Furius Philus et M. Pomponius praetores senatum in curiam Hostiliam vocaverunt, ut de urbis custodia consulerent; [2] neque enim dubitabant deletis exercitibus hostem ad oppugnandam Romam, quod unum opus belli restaret, venturum. [3] cum in malis¹ sicuti ingentibus ita ignotis ne consilium quidem satis expedirent, obstreperetque clamor lamentantium mulierum et nondum palam facto vivi mortuique per omnes paene² domos promiscue complorarentur, [4?] tum Q. Fabius Maximus censuit equites expeditos et Appia et Latina via mittendos, [p. 380] qui obvios percunctando—aliquos profecto³ ex fuga⁴ passim dissipatos fore⁵ —referant quae fortuna consulum atque exercituum sit, [5?] et si quid di immortales, miseriti imperil, reliquum Romani nominis fecerint, ubi eae copiae sint; quo⁶ se Hannibal post proelium contulerit, quid paret, quid agat acturusque sit. [6] haec exploranda noscendaque per impigros iuvenes esse; illud per patres ipsos agendum, quoniam magistratuum parum sit, ut tumultum ac trepidationem in urbe tollant, matronas publico arceant continerique intra suum quamque limen cogant, comploratus familiarum coerceant, [7?] silentium per urbem faciant, nuntios rerum omnium ad praetores deducendos curent—suae quisque fortunae domi [8?] auctorem exspectent—custodesque praeterea ad portas ponant, qui prohibeant quemquam egredi urbe⁷ cogantque homines nullam nisi urbe ac moenibus salvis salutem sperare. ubi conticuerit tumultus,⁸ tum in curiam patres revocandos consulendumque de urbis custodia esse.