13. ad lectum amicae bononiensis
Lectule, qui suaves spiras lascivus odoresQuique foves dominae mollia membra meae,
Hoc ego te fletu decoro et te floribus orno
Suspendens lachrymis humida serta meis.
5Et libet antiquos paulum renovare dolores
Tecum et de domina, lectule, pauca qu<ae>ri
Ut, si forte olim novisti gaudia nostra,
Sis quoque nunc fletus conscius ipse mei.
Scis bene me quondam carae placuisse puellae
10Cum syncere ambos unus alebat amor:
Nulla puella suo fuit unquam foedere tali
Iuncta viro ut nobis Flavia iuncta fuit.
Lectule, tu saepe audisti qu<ae> verba locuta est,
Iuppiter, illa mihi qualia pollicita est.
15Quum mihi languidulis somnus penderet ocellis,
Haerens illa mihi talia dicta dabat:
"Nulla dies unquam nostros delebit amores,
Nulla fidem nostram tempora dissoluent".
Sed postquam patriae dulcis me cura coegit
20A domina parvo tempore abesse mea,
Illam mutavit subito deus: illa repente
Multivola est alii conciliata viro,
Sive quod ille prius nostrum simulabat amorem,
Seu quod praecipue fedifraga est mulier;
25Namque ubi conspexit venientem ad templa deum me:
"I modo - ait - iuvenis, i modo, quaere aliam".
Nunc cernis quantis fortunae fluctibus errem,
Qualia et a misero praemia amore feram.
Iccirco haud potui tantum reticere dolorem:
30Nam mea quis posthac membra tepefaciet?
Quod si forte illam posses lenire furentem,
Lectule, dic dominae talia verba meae:
"Ipse puer Veneris qui dulcia miscet amaris,
Qui divum patrem temperat atque hominum,
35Hoc iubet: ut parcas vati, ne carmine dicat
Te tam formosam non habuisse fidem".
