Völsunga saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Eylimi hefir konungr heitit, ríkr ok ágætr. Dóttir hans hét Hjördís, allra kvenna vænst ok vitrust. Ok þat spyrr Sigmundr konungr, at hún var við hans æði eða engi ella. Sigmundr sækir heim Eylima konung. Hann gerir veizlu í mót honum mikla, ef hann hefði eigi herferð þangat. Fara nú boð þeira í milli, at með vinsemd var nú farit, en eigi með herskap. Veizla þessi var ger með inum beztum föngum ok með miklu fjölmenni. Sigmundi konungi var hvarvetna sett torg ok annarr farargreiði; koma nú til veizlu, ok skipa báðir konungar eina höll. Þar var ok kominn Lyngvi konungr, sonr Hundings konungs, ok vill hann ok mægjast við Eylima konung. Hann þykkist sjá, at þeir munu eigi hafa eitt erendi, þykkist ok vita, at ófriðar mun af þeim ván, er eigi fær. Nú mælti konungr við dóttur sína: "Þú ert vitr kona, en ek hefi þat mælt, at þú skalt þér mann kjósa. Kjós nú um tvá konunga, ok er þat mitt ráð hér um, sem þitt er". Hún svarar: "Vant sýnist mér þetta mál, en þó kýs ek þann konung, er frægstr er, en þat er Sigmundr konungr, þótt hann sé mjök aldri orpinn. Ok var hún honum gefin, en Lyngvi konungr fór í brott. Sigmundr kvángaðist ok fekk Hjördísar. Var þar annan dag öðrum betr veitt eða með meira kappi. Eptir þat fór Sigmundr konungr heim í Húnaland ok Eylimi konungr, mágr hans, við honum ok gætir nú ríkis síns. En Lyngvi konungr ok bræðr hans safna nú her at sér ok fara nú á hendr Sigmundi konungi, því at þeir höfðu jafnan minna hlut ór málum, þótt þetta biti nú fyrir. Vilja þeir nú fyrir koma kappi Völsunga; koma nú í Húnaland ok senda Sigmundi konungi orð ok vilja eigi stelast á hann, en þykkjast vita, at hann mun eigi flýja. Sigmundr konungr kveðst koma mundu til orrostu. Hann dró saman her, en Hjördísi var ekit til skógar við eina ambátt, ok mikit fé fór með þeim. Hún var þar, meðan þeir börðust. Víkingar hljópu frá skipum við óvígjan her. Sigmundr konungr ok Eylimi settu upp merki sín, ok var þá blásit í lúðra. Sigmundr konungr lætr nú við kveða sitt horn, er faðir hans hafði átt, ok eggjar sína menn. Hafði Sigmundr lið miklu minna. Tekst þar nú hörð orrosta, ok þótt Sigmundr væri gamall, þá barðist hann nú hart ok var jafnan fremstr sinna manna. Helzt hvárki við honum skjöldr né brynja, ok gekk hann jafnan í gegnum lið óvina sinna á þeim degi, ok engi mátti sjá, hversu fara mundi þeira í millum. Margt spjót var þar á lopti ok örvar. En svá hlífðu honum hans spádísir, at hann varð ekki sárr, ok engi kunni töl, hversu margr maðr fell fyrir honum. Hann hafði báðar hendr blóðgar til axlar. Ok er orrosta hafði staðit um hríð, þá kom maðr í bardagann með síðan hött ok heklu blá. Hann hafði eitt auga ok geir í hendi. Þessi maðr kom á mót Sigmundi konungi ok brá upp geirinum fyrir hann. Ok er Sigmundr konungr hjó fast, kom sverðit í geirinn ok brast í sundr í tvá hluti. Síðan sneri mannfallinu, ok váru Sigmundi konungi horfin heill, ok fell mjök liðit fyrir honum. Konungrinn hlífði sér ekki ok eggjar mjög liðit. Nú er sem mælt, at eigi má við margnum. Í þessari orrostu fell Sigmundr konungr ok Eylimi konungr, mágr hans, í öndverðri fylkingu ok mestr hluti liðs hans.