Völsunga saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Nú ríða þeir Sigurðr ok Reginn upp á heiðina á þann farveg, er Fáfnir var vanr at skríða, er hann fór til vatns, ok þat er sagt, at sá hamarr var þrítugr, er hann lá at vatni, þá er hann drakk. Þá mælti Sigurðr: "Þat sagðir þú, Reginn, at dreki sjá væri eigi meiri en einn lyngormr, en mér sýnast vegar hans ævar miklir." Reginn mælti: "Ger gröf eina ok sezt þar í. Ok þá er ormrinn skríðr til vatns, legg þá til hjarta honum ok vinn honum svá bana. Þar fyrir fær þú mikinn frama." Sigurðr mælti: "Hversu mun þá veita, ef ek verð fyrir sveita ormsins?" Reginn svarar: "Eigi má þér ráð ráða, er þú ert við hvatvetna hræddr. Ok ertu ólíkr þínum frændum at hughreysti." Nú ríðr Sigurðr á heiðina, en Reginn hverfr í brott yfrit hræddr. Sigurðr gerði gröf eina. Ok er hann er at þessu verki, kemr at honum einn gamall maðr með síðu skeggi ok spyrr, hvat hann gerir þar. Hann segir. Þá svarar inn gamli maðr: "Þetta er óráð. Ger fleiri grafar ok lát þar í renna sveitann, en þú sit í einni ok legg til hjartans orminum." Þá hvarf sá maðr á brottu. En Sigurðr gerir grafar eptir því, sem fyrir var sagt. Ok er ormrinn skreið til vatns, varð mikill landskjálfti, svá at öll jörð skalf í nánd. Hann fnýsti eitri alla leið fyrir sik fram, ok eigi hræddist Sigurðr né óttast við þann gný. Ok er ormrinn skreið yfir gröfina, þá leggr Sigurðr sverðinu undir bægslit vinstra, svá at við hjöltum nam. Þá hleypr Sigurðr upp ór gröfinni ok kippir at sér sverðinu ok hefir allar hendr blóðgar upp til axlar. Ok er inn mikli ormr kenndi síns banasárs, þá laust hann höfðinu ok sporðinum, svá at allt brast í sundr, er fyrir varð. Ok er Fáfnir fekk banasár, spurði hann: "Hverr ertu, eða hverr er þinn faðir, eða hver er ætt þín, er þú vart svá djarfr, at þú þorir at bera vápn á mik?" Sigurðr svarar: "Ætt mín er mönnum ókunnig. Ek heiti göfugt dýr, ok á ek engan föður né móður, ok einn saman hefi ek farit." Fáfnir svarar: "Ef þú átt engan föður né móður, af hverju undri ertu þá alinn? Ok þótt þú segir mér eigi þitt nafn á banadægri mínu, þá veiztu, at þú lýgr nú." Hann svarar: "Ek heiti Sigurðr, en faðir minn Sigmundr." Fáfnir svarar: "Hverr eggjaði þik þessa verks, eða hví léttu at eggjast? Hafðir þú eigi frétt þatt, hversu allt fólk er hrætt við mik ok við minn ægishjálm? Inn fráneygi sveinn, þú áttir föðr snarpan." Sigurðr svarar: "Til þessa hvatti mik inn harði hugr, ok stoðaði til, at gert yrði, þessi in sterka hönd ok þetta it snarpa sverð, er nú kenndir þú, ok fár er gamall harðr, ef hann er í bernsku blautr." Fáfnir segir: "Veit ek, ef þú vex upp með frændum þínum, at þú mundir kunna at vega reiðr, en þetta er meiri furða, er einn bandingi hertekinn skal þorat hafa at vega at mér, því at fár hernuminn er frækn til vígs" Sigurðr mælti: "Bregðr þú mér, at ek væra fjarri mínum frændum? En þótt ek væra hernuminn, þá var ek þó eigi heptr, ok þat fanntu, at ek var lauss." Fáfnir svarar: "Heiptyrði tekr þú hvetvetna því, er ek mæli. En gull þetta mun þér at bana verða, er ek hefi átt. Sigurðr svarar: "Hverr vill fé hafa allt til ins eina dags, en eitt sinn skal hverr deyja." Fáfnir mælti: "Fátt vill þú at mínum dæmum gera, en drukkna muntu, ef þú ferr um sjá óvarliga, ok bíð heldr á landi, unz logn er." Sigurðr mælti: "Seg þú þat, Fáfnir, ef þú ert fróðr mjök: Hverjar eru þær nornir, er kjósa mögu frá mæðrum?" Fáfnir svarar: "Margar eru þær ok sundrlausar, sumar eru Ása ættar, sumar eru álfa ættar, sumar eru dætr Dvalins." Sigurðr mælti: "Hve heitir sá hólmr, er blanda hjörlegi Surtr ok Æsir saman?" Fáfnir svarar: "Hann heitir Óskaptr." Ok enn mælti Fáfnir: "Reginn, bróðir minn, veldr mínum dauða, ok þat hlægir mik, er hann veldr ok þínum dauða, ok ferr þá sem hann vildi." Enn mælti Fáfnir: "Ek bar ægishjálm yfir öllu fólki, síðan ek lá á arfi míns bróður, ok svá fnýsta ek eitri alla vega frá mér í brott, at engi þorði at koma í nánd mér, ok engi vápn hræddumst ek, ok aldri fann ek svá margan mann fyrir mér, at ek þættumst eigi miklu sterkari, en allir váru hræddir við mik." Sigurðr mælti: "Sá ægishjálmr, er þú sagðir frá, gefr fám sigr, því at hverr sá, er með mörgum kemr, má þat finna eitthvert sinn, at engi er einna hvatastr." Fáfnir svarar: "Þat ræð ek þér, at þú takir hest þinn ok ríðir á brott sem skjótast, því at þat hendir opt, at sá, er banasár fær, hefnir sín sjálfr." Sigurðr svarar: "Þetta eru þín ráð, en annat mun ek gera. Ek mun ríða til þíns bóls ok taka þar þat it mikla gull, er frændr þínir hafa átt. Fáfnir svarar: "Ríða muntu þar til, er þú finnr svá mikit gull, at ærit er um þína daga, ok þat sama gull verðr þinn bani ok hvers annars, er þat á." Sigurðr stóð upp ok mælti: "Heim munda ek ríða, þótt ek missta þessa ins mikla fjár, ef ek vissa, at ek skylda aldri deyja, en hverr frækn maðr vill fé ráða allt til ins eina dags. En þú, Fáfnir, ligg í fjörbrotum, þar er þik Hel hafi." Ok þá deyr Fáfnir.