Völsunga saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Jörmunrekr hefir konungr heitit. Hann var ríkr konungr í þann tíma. Hans sonr hét Randvér. Konungr heimtir á tal son sinn ok mælti: "Þú skalt fara mína sendiför til Jónakrs konungs ok minn ráðgjafi, er Bikki heitir. Þar er upp fædd Svanhildr, dóttir Sigurðar Fáfnisbana, er ek veit fegrsta mey undir heimsólu. Hana vilda ek helzt eiga, ok hennar skaltu biðja til handa mér." Hann segir: "Skylt er þat, herra, at ek fara yðra sendiför." Lætr nú búa ferð þeira sæmiliga. Fara þeir nú, unz þeir koma til Jónakrs konungs, sjá Svanhildi, þykkir mikils um vert hennar fríðleik. Randvér heimti konung á tal ok mælti: "Jörmunrekr konungr vill bjóða yðr mægi sitt. Hefir hann spurn til Svanhildar, ok vill hann kjósa hana sér til konu, ok er ósýnt, at hún sé gefin ríkara manni en hann er." Konungr segir, at þat var virðuligt ráð ok er hann mjök frægr. Guðrún segir: "Valt er hamingjunni at treystast, at eigi bresti hún." En með fýsing konungs ok öllu því, er á lá, er þetta nú ráðit, ok ferr nú Svanhildr til skips með virðuligu föruneyti ok sat í lyptingu hjá konungs syni. Þá mælti Bikki til Randvés: "Sannligt væri þat, at þér ættið svá fríða konu, en eigi svá gamall maðr." Honum fellst þat vel í skap ok mælti til hennar með blíðu ok hvárt til annars; koma heim í land ok hitta konung. Bikki mælti: "Þat samir, herra, at vita, hvat títt er um, þótt vant sé upp at bera, en þat er um vélar þær, er sonr þinn hefir fengit fulla ást Svanhildar, ok er hún hans frilla, ok lát slíkt eigi óhegnt." Mörg ill ráð hafði hann honum áður kennt, þó at þetta biti fyrir of hans ráð ill. Konungr hlýddi hans mörgum vándum ráðum. Hann mælti ok mátti eigi stilla sik af reiði, at Randvé skyldi taka ok á gálga festa. Ok er hann var til leiddr gálgans, þá tók hann hauk einn ok plokkaði af honum allar fjaðrirnar ok mælti, at sýna skyldi feðr hans. Ok er konungrinn sá, mælti hann: "Þar má nú sjá, at honum þykkir ek þann veg hniginn sæmdinni sem haukrinn fjöðrunum", -- ok biðr hann taka af gálganum. Bikki hafði þar um vélt á meðan, ok var hann dauðr. Enn mælti Bikki: "Engum manni áttu verri at vera en Svanhildi. Lát hana deyja með skömm." Konungr svarar: "Þat ráð munu vér taka." Síðan var hún bundin í borgarhliði ok hleypt hestum at henni. En er hún brá í sundr augum, þá þorðu eigi hestarnir at sporna hana. Ok er Bikki sá þat, mælti hann, at belg skyldi draga á höfuð henni, ok svá var gert, en síðan lét hún líf sitt.