Völsunga saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Þat er nú sagt, at Hjördís fæðir sveinbarn, ok er sveinninn færðr Hjálpreki konungi. Konungrinn varð glaðr við, er hann sá þau in hvössu augu, er hann bar í höfði, ok sagði hann engum mundu líkan verða eða samjafnan, ok var hann vatni ausinn með Sigurðar nafni. Frá honum segja allir eitt, at um atferð ok vöxt var engi hans maki. Hann var þar fæddr með Hjálpreki konungi af mikilli ást. Ok þá er nefndir eru allir inir ágæztu menn ok konungar í fornsögum, þá skal Sigurðr fyrir ganga um afl ok atgervi, kapp ok hreysti, er hann hefir haft um hvern mann fram annarra í norðrálfu heimsins. Sigurðr óx þar upp með Hjálpreki, ok unni hvert barn honum. Hann fastnaði Álfi konungi Hjördísi ok mælti henni mund. Reginn hét fóstri Sigurðar ok var Hreiðmars son. Hann kenndi honum íþróttir, tafl ok rúnar ok tungur margar at mæla, sem þá var títt konungasonum, ok marga hluti aðra. Eitt sinn spurði Reginn Sigurð, er þeir váru báðir saman, ef hann vissi, hversu mikit fé faðir hans hefði átt eða hverir þat varðveittu. Sigurðr svarar ok segir, at konungar varðveittu. Reginn mælti: "Trúir þú þeim allvel?" Sigurðr svarar: "Þat samir, at þeir varðveiti, þar til er oss hallkvæmist, því at þeir kunnu betr at gæta en ek." Annat sinni kemr Reginn at máli við Sigurð ok mælti: "Kynligt er þat, er þú vilt vera hestasveinn konunga eða fara sem hlauparar". Sigurðr svarar: "Eigi er þat, því at vér ráðum öllu með þeim. Er oss ok heimilt þat, er vér viljum hafa." Reginn mælti: "Bið hann gefa þér einn hest." Sigurðr svarar: "Þegar mun þat, er ek vil." Sigurðr hittir nú konunga. Þá mælti konungr við Sigurð: "Hvat viltu af oss þiggja?" Sigurðr svarar: "Einn hest viljum vér þiggja oss til skemmtanar." Konungrinn mælti: "Kjós þér sjálfr hest ok slíkt, er þú vill hafa af várri eigu." Annan dag eptir fór Sigurðr til skógar ok mætir einum gömlum manni með síðu skeggi. Sá var honum ókunnigr. Hann spyrr, hvert Sigurðr skyldi fara. Hann svarar: "Hest skyldum vér kjósa. Ráð um með oss." Hann mælti: "Förum ok rekum til árinnar, er Busiltjörn heitir." Þeir reka hrossin út á djúp árinnar, ok leggjast at landi nema einn hestr. Hann tók Sigurðr. Hann var grár at lit ok ungr at aldri, mikill vexti ok vænn. Engi hafði honum á bak komit. Skeggmaðrinn mælti: "Þessi hestr er kominn frá Sleipni, ok skal hann vandliga upp fæða, því at hann verðr hverjum hesti betri." Maðrinn hverfr þá. Sigurðr kallar hestinn Grana, ok hefir sá hestr beztr verit. Óðinn hafði hann hittan. Enn mælti Reginn til Sigurðar: "Oflítit fé eigu þér. Þat harmar oss, er þér hlaupið sem þorpara sveinar, en ek veit mikla féván at segja þér, ok er þat meiri ván, at þat sé sómi at sækja ok virðing, ef þú næðir." Sigurð spyrr, hvar væri eða hverr varðveitti. Reginn svarar: "Sá heitir Fáfnir, er hér liggr skammt heðan á brott. Þat heitir Gnitaheiðr. Ok er þú kemr þar, þá muntu þat mæla: Aldri sáttu meira fé í gulli í einum stað, ok eigi þarftu meira, þótt þú verðir allra konunga ellstr ok frægstr." Sigurðr svarar: "Kann ek kyn þessa orms, þótt vér séum ungir, ok hefi ek spurt, at engi þorir at koma á mót honum fyrir vaxtar sakir ok illsku." Reginn svarar: "Þat er ekki. Sá vöxtr er eptir hætti lyngorma, ok er gert af miklu meira en er, ok svá mundi þótt hafa inum fyrrum frændum þínum. Ok þótt Völsunga ætt sé at þér, þá mun þú eigi hafa þeira skaplyndi, er fyrst eru taldir til alls frama." Sigurðr svarar: "Vera má, at eigi höfum vér mikit af þeira kappi eða snilld, en eigi berr nauðsyn til at frýja oss, er vér erum enn lítt af barnsaldri. Eða hví eggjar þú þessa svá mjök?" Reginn svarar: "Saga er til þess, ok mun ek segja þér." Sigurðr mælti: "Lát mik heyra."