Völsunga saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Nú er þat at segja, at Siggeirr gengr í rekkju hjá Signýju þenna aptan. En næsta dag eptir þá var veðr gott. Þá segir Siggeirr konungr, at hann vill heim fara ok bíða eigi þess, er vindr yxi eða sjá gerir ófæran. Ekki er þess getit, at Völsungr konungr letti hann eða synir hans, allra helzt er hann sá, at hann vildi ekki annat en fara frá veizlunni. Nú mælti Signý við föður sinn: "Eigi vilda ek á brott fara með Siggeiri, ok eigi gerir hugr minn hlæja við honum, ok veit ek af framvísi minni ok af kynfylgju várri, at af þessu ráði stendr oss mikill ófagnaðr, ef eigi er skjótt brugðit þessum ráðahag." "Eigi skaltu þetta mæla, dóttir," sagði hann, "því at þat er skömm mikil bæði honum ok svá oss at brigða þessu við hann at saklausu, ok eigum vér þá engan trúnað undir honum né vingan, ef þessu er brugðit, ok mun hann gjalda illu oss, slíkt er hann má, ok samir þat eina at halda af várri hendi." Nú býst Siggeirr konungr til heimferðar. Ok áðr þeir fóru frá boðinu, þá bauð hann Völsungi konungi, mági sínum, til sín á Gautland ok sonum hans öllum með honum á þriggja mánaða fresti ok því öllu liði, sem hann vildi með sér hafa ok honum væri til vegsemdar. Vill nú Siggeirr konungr gjalda í því, þat er á skorti brúð laups gerðina fyrir þess sakir, er hann vildi eigi meir vera en eina nótt, ok er ekki þat siðr manna at gera svá. Nú heitr Völsungr konungr ferðinni ok koma á nefndum degi. Þá skiljast þeir mágar, ok ferr Siggeirr konungr heim með konu sína.