Völsunga saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Þeir búa nú ferð sína listuliga, ríða nú fjöll ok dali til Buðla konungs; bera upp bónorðit. Hann tók því vel, ef hún vill eigi níta, ok segir hana svá stóra, at þann einn mann mun hún eiga, er hún vill. Þá ríða þeir í Hlymdali. Heimir fagnar þeim vel. Segir Gunnarr nú erendin. Heimir kvað hennar kör vera, hvern hún skal eiga; segir þar sal hennar skammt frá ok kvaðst þat hyggja, at þann einn mundi hún eiga vilja, er riði eld brennanda, er sleginn er um sal hennar. Þeir finna salinn ok eldinn ok sjá þar borg gulli bysta, ok brann eldr um utan. Gunnarr reið Gota, en Högni Hölkvi. Gunnarr keyrir hestinn at eldinum, en hann hopar. Sigurðr mælti: "Hví hopar þú, Gunnarr?" Hann svarar: "Eigi vill hestrinn hlaupa þenna eld," ok biðr Sigurð ljá sér Grana. "Heimilt er þat," segir Sigurðr. Gunnarr ríðr nú at eldinum, ok vill Grani eigi ganga. Gunnarr má nú eigi ríða þenna eld; skipta nú litum, sem Grímhildr kenndi þeim Sigurði ok Gunnari. Síðan ríðr Sigurðr ok hefir Gram í hendi ok bindr gullspora á fætr sér. Grani hleypr fram at eldinum, er hann kenndi sporans. Nú verðr gnýr mikill, er eldrinn tók at æsast, en jörð tók at skjálfa. Loginn stóð við himin. Þetta þorði engi at gera fyrr, ok var sem hann riði í myrkva. Þá lægðist eldrinn, en hann gekk af hestinum inn í salinn. Svá er kveðit: "Eldr nam at æsast,
en jörð at skjálfa
ok hár logi
við himni gnæfa.
Fár treystist þar
fylkis rekka
eld at ríða
né yfir stíga.
Sigurðr Grana
sverði keyrði.
Eldr slokknaði
fyr öðlingi,
logi allr lægðist
fyr lofgjörnum.
Bliku reiði,
er Reginn átti."

Ok er Sigurðr kom inn um logann, fann hann þar eitt fagrt herbergi, ok þar sat í Brynhildr. Hún spyrr, hverr sá maðr er. En hann nefndist Gunnarr Gjúkason. -- "Ertu ok ætluð mín kona með jáyrði föður þíns, ef ek riða þinn vafrloga, ok fóstra þíns með yðru atkvæði." "Eigi veit ek gerla, hversu ek skal þessu svara," segir hún. Sigurðr stóð réttr á gólfinu ok studdist á sverðshjöltin ok mælti til Brynhildar: "Þér í mót skal ek gjalda mikinn mund í gulli ok góðum gripum." Hún svarar af áhyggju af sínu sæti sem álpt af báru ok hefir sverð í hendi ok hjálm á höfði ok var í brynju: "Gunnarr," segir hún, "ræð ekki slíkt við mik, nema þú sér hverjum manni fremri, ok þá skaltu drepa, er mín hafa beðit, ef þú hefir traust til. Ek var í orrostu með Garðakonungi, ok váru vápn vár lituð í mannablóði, ok þess girnumst vér enn." Hann svarar: "Mörg stórvirki hafi þér unnit, en minnizt nú á heit yður, ef þessi eldr væri riðinn, at þér mundið með þeim manni ganga, er þetta gerði." Hún finnr nú hér sönn svör ok merki þessa máls, stendr upp ok fagnar honum vel. Þar dvelst hann þrjár nætr, ok búa eina rekkju. Hann tekr sverðit Gram ok leggr í meðal þeira bert. Hún spyrr, hví þat sætti. Hann kvað sér þat skipat, at svá gerði hann brúðlaup til konu sinnar eða fengi ella bana. Hann tók þá af henni hringinn Andvaranaut, er hann gaf henni, en fekk henni nú annan hring af Fáfnis arfi. Eptir þetta ríðr hann brott í þann sama eld til sinna félaga, ok skipta þeir aptr litum ok ríða síðan í Hlymdali ok segja, hvé farit hafði. Þann sama dag fór Brynhildr heim til fóstra síns ok segir honum af trúnaði, at til hennar kom einn konungr -- "ok reið minn vafrloga ok kvaðst kominn til ráða við mik ok nefndist Gunnarr. En ek sagða, at þat mundi Sigurðr einn gera, er ek vann eiða á fjallinu, ok er hann minn frumverr." Heimir kvað nú svá búit vera mundu. Brynhildr mælti: "Dóttur okkar Sigurðar, Áslaugu, skal hér upp fæða með þér." Fara konungar nú heim, en Brynhildr fór til föður síns. Grímhildr fagnar þeim vel ok þakkar Sigurði sína fylgd. Er þar búizt við veizlu. Kom þar mikill mannfjöldi. Þar kom Buðli konungr með dóttur sína ok Atli, sonr hans, ok hefir þessi veizla staðit marga daga. Ok er lokit er þessi veizlu, minnir Sigurð alla eiða við Brynhildi ok lætr þó vera kyrrt. Brynhildr ok Gunnarr sátu við skemmtan ok drukku gott vín.