Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
Nú er þat sagt einhverja nótt, at Atli konungr
vaknar ór svefni. Mælti hann við Guðrúnu: "Þat
dreymdi mik," segir hann, "at þú legðir á mér sverði."
Guðrún réð drauminn ok kvað þat fyrir eldi, er járn
dreymdi, -- "ok dul þeiri, er þú ætlar þik öllum fremra."
Atli mælti: "Enn dreymdi mik sem hér væri vaxnir
tveir reyrteinar, ok vilda ek aldri skeðja. Síðan váru
þeir rifnir upp með rótum ok roðnir í blóði ok bornir
á bekki ok boðnir mér at eta. Enn dreymdi mik, at haukar
tveir flygi mér af hendi ok væri bráðalausir ok fóru
til heljar. Þótti mér þeira hjörtum við hunang blandit,
ok þóttumst ek eta. Síðan þótti mér sem hvelpar fagrir
lægi fyrir mér ok gullu við hátt, ok át ek hræ þeira at
mínum óvilja." Guðrún segir: "Eigi eru draumar góðir,
en eptir munu ganga. Synir þínir munu vera feigir,
ok margir hlutir þungir munu oss at hendi koma." "Þat
dreymdi mig enn," segir hann, "at ek lægja í kör ok væri
ráðinn bani minn."
Nú líðr þetta, ok er þeira samvista fálig. Nú íhugar
Atli konungr, hvar niðr mun komit þat mikla gull, er
átt hafði Sigurðr, en þat veit nú Gunnarr konungr ok
þeir bræðr. Atli var mikill konungr ok ríkr, vitr ok fjölmennr;
gerir nú ráð við sína menn, hversu með skal
fara. Hann veit, at þeir Gunnarr eigu miklu meira fé
en né einir menn megi við þá jafnast; tekr nú þat ráð
at senda menn á fund þeira bræðra ok bjóða þeim til
veizlu ok at sæma þá mörgum hlutum. Sá maðr var fyrir
þeim, er Vingi er nefndr. Drottningin veit nú þeira
einmæli ok grunar, at vera muni vélar við bræðr hennar.
Guðrún rístr rúnar, ok hún tekr einn gullhring ok
knýtti í vargshár ok fær þetta í hendr sendimönnum konungs.
Síðan fóru þeir eptir konungs boði. Ok áðr þeir
stigi á land, sá Vingi rúnarnar ok sneri á aðra leið ok at
Guðrún fýsti í rúnum, at þeir kæmi á hans fund. Síðan
kómu þeir til hallar Gunnars konungs, ok var tekit við
þeim vel ok gervir fyrir þeim eldar stórir. Ok síðan
drukku þeir með gleði inn bezta drykk. Þá mælti Vingi:
"Atli konungr sendir mik hingat ok vildi, at þit sættið
hann heim með miklum sóma ok þægið af honum mikinn
sóma, hjálma ok skjöldu, sverð ok brynjur, gull ok
góð klæði, herlið ok hesta ok mikit lén, ok ykkr lézt hann
bezt unna síns ríkis." Þá brá Gunnarr höfði ok mælti til
Högna: "Hvat skulum vit af þessu boði þiggja? Hann
býðr okkr at þiggja mikit ríki, en enga konunga veit
ek jafnmikit gull eiga sem okkr, því at vit höfum þat
gull allt, er á Gnitaheiði lá, ok eigum við stórar skemmur
fullar af gulli ok inum beztum höggvopnum ok alls konar
herklæðum. Veit ek minn hestinn beztan ok sverðit
hvassast, gullit ágætast." Högni svarar: "Undrumst ek
boð hans, því at þat hefir hann sjaldan gert, ok óráðligt
mun vera at fara á hans fund, ok þat undrumst ek, er
ek sá gersimar þær, er Atli konungr sendi okkr, at ek
sá vargshári knýtt í einn gullhring, ok má vera, at Guðrúnu
þykki hann úlfshug við okkr hafa ok vili hún
eigi, at vit farim." Vingi sýnir honum nú rúnarnar þær,
er hann kvað Guðrúnu sent hafa.
Nú gengr alþýða at sofa, en þeir drukku við nokkura
menn. Þá gekk at kona Högna, er hét Kostbera, kvenna
fríðust, ok leit á rúnarnar. Kona Gunnars hét Glaumvör,
skörungr mikill. Þær skenktu. Konungar gerðust
allmjök drukknir. Þat finnr Vingi ok mælti "Ekki er
því at leyna, at Atli konungr er þungfærr mjök ok
gamlaðr mjök at verja sitt ríki, en synir hans ungir ok
til eingis færir. Nú vill hann gefa yðr vald yfir ríkinu,
meðan þeir eru svá ungir, ok ann yðr bezt at njóta."
Nú var bæði, at Gunnarr var mjök drukkinn, en boðit
mikit ríki, mátti ok eigi við sköpum vinna, heitr nú
ferðinni ok segir Högna, bróður sínum. Hann svarar:
"Yðart atkvæði mun standa hljóta, ok fylgja mun ek
þér, en ófúss em ek þessarar ferðar."