Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
Þat er sagt, at Helgi finnr þann konung í hernaði,
er Hundingr hét. Hann var ríkr konungr ok fjölmennr
ok réð fyrir löndum. Þar tekst orrosta með þeim, ok
gengr Helgi fast fram, ok lýkst með því sjá bardagi,
at Helgi fær sigr, en Hundingr konungr fellr ok mikill
hluti liðs hans. Nú þykkir Helgi hafa vaxit mikit, er
hann hefir fellt svá ríkan konung. Synir Hundings
bjóða nú út her í mót Helga ok vilja hefna föður síns.
Þeir eiga harða orrostu, ok gengr Helgi í gegnum
fylkingar þeira bræðra ok sækir at merkjum sona
Hundings konungs ok felldi þessa Hundings sonu: Álf
ok Eyjólf, Hervarð ok Hagbarð, ok fekk hér ágætan
sigr.
Ok er Helgi ferr frá orrostu, þá fann hann við skóg
einn konur margar ok virðuligar sýnum, ok bar þó
ein af öllum. Þær riðu með ágætligum búningi. Helgi
spyrr þá at nafni, er fyrir þeim var. En hún nefnist
Sigrún ok kveðst vera dóttir Högna konungs. Helgi
mælti: "Farið heim með oss, ok verið velkomnar." Þá
segir konungsdóttir: "Annat starf liggr fyrir oss en
drekka með þér." Helgi svarar: "Hvat er þat, konungsdóttir?"
Hún svarar: "Högni konungr hefir heitit mik
Höðbroddi, syni Granmars konungs, en ek hefi því
heitit, at ek vil eigi eiga hann heldr en einn krákuunga.
En þó mun þetta fram fara, nema þú bannir
honum ok komir í mót honum með her ok nemir mik
á brott, því at með engum konungi vilda ek heldr sætr
búa en með þér." "Ver kát, konungsdóttir," sagði
hann. "Fyrri skulum vit reyna hreysti okkar en þú
sér honum gift, ok reyna skulum vit áðr, hvárr af öðrum
berr, ok hér skal lífit á leggja."
Eptir þetta sendir Helgi menn með fégjöfum at
stefna at sér mönnum ok stefnir öllu liðinu til Rauðabjarga.
Beið Helgi þar til þess, er mikill flokkr kom
til hans ór Heðinsey, ok þá kom til hans mikit lið ór
Nörvasundum með fögrum skipum ok stórum. Helgi
konungr kallar til sín skipstjórnarmann sinn, er Leifr
hét, ok spurði, ef hann hefði talit lið þeira. En hann
svarar: "Eigi er hægt at telja, herra, skip þau, er komin
eru ór Nörvasundum. Eru á tólf þúsundir manna,
ok er þó hálfu fleira annat." Þá mælti Helgi konungr,
at þeir skyldu snúa á þann fjörð, er heitir Varinsfjörðr,
ok svá gerðu þeir. Nú gerði at þeim storm mikinn ok
svá stóran sjó, at því var líkast at heyra, er bylgjur
gnúðu á borðunum, sem þá er björgum lysti saman.
Helgi bað þá ekki óttast ok eigi svipta seglunum, heldr
setja hvert hæra en áðr. Þá var við sjálft, at yfir mundi
ganga, áðr þeir kæmi at landi. Þá kom þar Sigrún,
dóttir Högna konungs, af landi ofan með miklu liði
ok snýr þeim í góða höfn, er heitir at Gnípalundi.
Þessi tíðendi sá landsmenn, ok kom af landi ofan
bróðir Höðbrodds konungs, er þar réð fyrir, er heitir
at Svarinshaugi. Hann kallar á þá ok spyrr, hverr stýrði
inu mikla liði. Sinfjötli stendr upp ok hefir hjálm
á höfði skyggðan sem gler ok brynju hvíta sem snjó,
spjót í hendi með ágætligu merki ok gullrenndan
skjöld fyrir sér. Sá kunni at mæla við konunga: "Seg
svá, at þú hefir gefit svínum ok hundum ok þú finnr
konu þína, at hér eru komnir Völsungar, ok mun hér
hittast í liðinu Helgi konungr, ef Höðbroddr vill finna
hann, ok er þat hans gaman at berjast með frama,
meðan þú kyssir ambáttir við eld." Granmarr svarar:
"Eigi muntu kunna margt virðuligt mæla ok forn
minni at segja, er þú lýgr á höfðingja. Mun hitt sannara,
at þú munt lengi hafa fæðzt á mörkum úti við
vargamat ok drepit bræðr þína, ok er kynligt, er þú
þorir at koma í her með góðum mönnum, er margt
kalt hræ hefir sogit til blóðs." Sinfjötli svarar: "Eigi
muntu glöggt muna nú, er þú vart völvan í Varinsey
ok kvaðst vilja mann eiga ok kaust mik til þess embættis
at vera þinn maðr. En síðan vartu valkyrja í Ásgarði,
ok var við sjálft, at allir mundu berjast fyrir þínar
sakar, ok ek gat við þér níu varga á Láganesi, ok var
ek faðir allra." Granmarr svarar: "Margt kanntu ljúga.
Ek hygg, at engis faðir mættir þú vera, síðan þú vart
geldr af dætrum jötunsins á Þrasnesi, ok ertu stjúpsonr
Siggeirs konungs ok látt á mörkum úti með vörgum,
ok kómu þér öll óhöpp senn at hendi. Þú drapt
bræðr þína ok gerðir þik at illu kunnan." Sinfjötli
svarar: "Hvárt mantu þat, er þú vart merrin með hestinum
Grana, ok reið ek þér á skeið á Brávelli? Síðan
vartu geitasveinn Gaulnis jötuns." Granmarr segir:
"Fyrri vilda ek seðja fugla á hræi þínu en deila við
þik lengr." Þá mælti Helgi konungr: "Betra væri ykkr
ok meira snjallræði at berjast en mæla slíkt, er skömm
er at heyra, ok ekki eru Granmars synir vinir mínir,
en þó eru þeir harðir menn." Granmarr ríðr nú í brott
ok til fundar við Höðbrodd konung, þar sem heita
Sólfjöll. Hestar þeira heita Sveipuðr ok Sveggjuðr. Þeir
mættust í borgarhliði ok segja honum hersögu. Höðbroddr
konungr var í brynju ok hafði hjálm á höfði.
Hann spyrr, hverir þar væri, -- "eða hví eru þér svá
reiðuligir?" Granmarr segir: "Hér eru komnir Völsungar
ok hafa tólf þúsundir manna við land ok sjau
þúsundir við ey þá, er Sök heitir, en þar, sem heitir
fyrir Grindum, er þó mestr fjöldi, ok hygg ek nú, at
Helgi muni nú berjast vilja." Konungr segir: "Gerum
þá boð um allt várt ríki ok sækjum í mót þeim. Siti
sá engi heima, er berjast vill. Sendum orð Hrings sonum
ok Högna konungi ok Álfi inum gamla. Þeir eru
bardagamenn miklir." Fundust þeir þar, er heitir Frekasteinn,
ok tókst þar hörð orrosta. Helgi gengr fram í
gegnum fylkingar. Þar varð mikit mannfall. Þá sá þeir
skjaldmeyjaflokk mikinn, svá sem í loga sæi. Þar var
Sigrún konungsdóttir. Helgi konungr sótti í mót Höðbroddi
konungi ok fellir hann undir merkjum. Þá
mælti Sigrún: "Haf þökk fyrir þetta þrekvirki. Skipt
mun nú löndum. Er mér þetta mikill tímadagr, ok
muntu fá af þessu veg ok ágæti, er þú hefir svá ríkan
konung felldan." Þat ríki tók Helgi konungr ok dvaldist
þar lengi ok fekk Sigrúnar ok gerðist frægr konungr
ok ágætr, ok er hann hér ekki síðan við þessa sögu.