Völsunga saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Gjúki hét konungr. Hann hafði ríki fyrir sunnan Rín. Hann átti þrjá sonu, er svá hétu: Gunnarr, Högni, Guttormr. Guðrún hét dóttir hans. Hún var frægst mær. Báru þau börn mjök af öðrum konunga börnum um alla atgervi, bæði um vænleik ok vöxt. Þeir váru jafnan í hernaði ok unnu mörg ágætisverk. Gjúki átti Grímhildi ina fjölkunngu. Buðli hét konungr. Hann var ríkari en Gjúki ok þó báðir ríkir. Atli hét bróðir Brynhildar. Atli var grimmr maðr, mikill ok svartr ok þó tíguligr ok inn mesti hermaðr. Grímhildr var grimmhuguð kona. Ráð Gjúkunga stóð með miklum blóma ok mest fyrir sakir barna hans, er mjök váru um fram flesta. Eitt sinn segir Guðrún meyjum sínum, at hún má eigi glöð vera. Ein kona spyrr hana, hvat henni sé at ógleði. Hún svarar: "Eigi fengum vér tíma í draumum. Er því harmr í hjarta mér. Ráð drauminn, þar er þú fréttir eptir." Hún svarar: "Seg mér ok lát þik eigi hryggja, því at jafnan dreymir fyrir veðrum." Guðrún svarar: "Þetta er ekki veðr. Þat dreymdi mik, at ek sá einn fagran hauk mér á hendi. Fjaðrar hans váru með gulligum lit." Konan svarar: "Margir hafa spurt af yðrum vænleik, vizku ok kurteisi. Nokkurs konungs sonr mun biðja þín." Guðrún svarar: "Engi hlutr þótti mér haukinum betri, ok allt mitt fé vilda ek heldr láta en hann." Konan svarar: "Sá, er þú fær, mun vera vel menntr, ok muntu unna honum mikit." Guðrún svarar: "Þat angrar mik, at ek veit eigi, hverr hann er, ok skulum vér hitta Brynhildi. Hún mun vita." Þær bjuggust með gulli ok mikilli fegrð ok fóru með meyjum sínum, unz þær kómu at höll Brynhildar. Sú höll var búin með gulli ok stóð á einu bergi. Ok er sén er ferð þeira, þá er Brynhildi sagt, at margar konur óku at borginni með gylltum vögnum. "Þar mun vera Guðrún Gjúkadóttir," segir hún. "Mik dreymdi um hana í nótt, ok göngum út í mót henni. Ekki sækja oss fríðari konur heim." Þær gengu út í móti þeim ok fögnuðu vel. Þær gengu inn í þá ina fögru höll. Salrinn var skrifaðr innan ok mjök silfri búinn. Klæði váru breidd undir fætr þeim, ok þjónuðu allir þeim. Þær höfðu margs konar leika. Guðrún var fáorð. Brynhildr mælti: "Hví megi þér eigi gleði bella? Ger eigi þat, skemmtum oss allar saman ok ræðum um ríka konunga ok þeira stórvirki." "Gerum þat," segir Guðrún. "Eða hverja veiztu fremsta konunga verit hafa?" Brynhildr svarar: "Sonu Hámundar, Haka ok Hagbarð. Þeir unnu mörg frægðarverk í hernaði." Guðrún svarar: "Miklir váru þeir ok ágætir en þó nam Sigarr systur þeira, en hefir aðra inni brennda, ok eru þeir seinir at hefna. Eða hví nefnir þú eigi bræðr mína, er nú þykkja fremstir menn?" Brynhildr segir: "Þat er í góðum efnum, en eigi eru þeir enn mjök reyndir, ok veit ek einn mjök af þeim bera, en þat er Sigurðr, sonr Sigmundar konungs. Hann var þá barn, er hann drap sonu Hundings konungs ok hefndi föður síns ok Eylima, móðurföður síns." Guðrún mælti: "Hvat var til merkja um þat? Segir þú hann borinn, þá er faðir hans fell?" Brynhildr svarar: "Móðir hans gekk í valinn ok fann Sigmund konung sáran ok bauð at binda sár hans, en hann kveðst of gamall síðan at berjast, en bað hana við þat huggast, at hún mundi æðstan son ala, ok var þar spá spaks geta. Ok eptir andlát Sigmundar konungs fór hún með Álfi konungi, ok var Sigurðr þar upp fæddr í mikilli virðingu, ok vann hann mörg afreksverk á hverjum degi, ok er hann ágæztr maðr í veröldu." Guðrún mælti: "Af ást hefir þú fréttum til hans haldit. En af því kom ek hér at segja þér drauma mína, er mér fengu mikillar áhyggju." Brynhildr svarar: "Lát þik eigi slíkt angra. Ver með frændum þínum, er allir vilja þik gleðja." "Þat dreymdi mik," sagði Guðrún, "at vér gengum frá skemmu margar saman ok sám einn mikinn hjört. Hann bar langt af öðrum dýrum. Hár hans var af gulli. Vér vildum allar taka dýrit, en ek ein náða. Dýrit þótti mér öllum hlutum betra. Síðan skauztu dýrit fyrir knjám mér. Var mér þat svá mikill harmr, at ek mátta trautt bera. Síðan gaftu mér einn úlfhvelp. Sá dreifði mik blóði bræðra minna." Brynhildr svarar: "Ek mun ráða sem eptir mun ganga: Til ykkar mun koma Sigurðr, sá er ek kaus mér til manns. Grímhildr gefr honum meinblandinn mjöð, er öllum oss kemr í mikit stríð. Hann muntu eiga ok hann skjótt missa. Þú munt eiga Atla konung. Missa muntu bræðra þinna, ok þá muntu Atla vega." Guðrún svarar: "Ofrharmr er oss þat at vita slíkt." Ok fara þær nú í brott ok heim til Gjúka konungs.