Völsunga saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Nú þóttist engi kunna at svara, at Brynhildr beiddi þess hlæjandi, er hún harmaði með gráti. Þá mælti hún: "Þat dreymdi mik, Gunnarr, at ek átta kalda sæng, en þú ríðr í hendr óvinum þínum, ok öll ætt yður mun illa fara, er þér eruð eiðrofa, ok mundir þú þat óglöggt, er þit blönduðuð blóði saman, Sigurðr ok þú, er þú rétt hann, ok hefir þú honum allt illu launat þat, er hann gerði vel til þín ok lét þik fremstan vera, ok þá reyndi þat, er hann kom til vár, hvé hann helt sína eiða, at hann lagði okkar í milli it snarpeggjaða sverð, þat er eitri var hert. Ok snemma réðu þér til saka við hann ok við mik, þá er ek var heima með feðr mínum, ok hafða ek allt þat, er ek vilda, ok ætlaða ek engan yðarn minn skyldu verða, þá er þér riðuð þar at garði þrír konungar. Síðan leiddi Atli mik á tal ok spyrr, ef ek vilda þann eiga, er riði Grana. Sá var yðr ekki líkr, ok þá hétumst ek syni Sigmundar konungs ok engum öðrum, ok eigi mun yðr farast, þótt ek deyja." Þá reis Gunnarr upp ok lagði hendr um háls henni ok bað, at hún skyldi lifa ok þiggja fé, ok allir aðrir löttu hana at deyja. En hún hratt hverjum frá sér, er at henni kom, ok kvað ekki tjóa mundu at letja hana þess, er hún ætlaði. Síðan hét Gunnarr á Högna ok spyrr hann ráða ok bað hann til fara ok vita, ef hann fengi mýkt skaplyndi hennar, ok kvað nú ærna þörf vera á höndum, ef sefast mætti hennar harmr, þar til er frá liði. Högni svarar: "Leti engi maðr hana at deyja, því at hun varð oss aldri at gagni ok engum manni, síðan hún kom hingat." Nú bað hún taka mikit gull ok bað þar koma alla þá, er fé vildu þiggja. Síðan tók hún eitt sverð ok lagði undir hönd sér ok hneig upp við dýnur ok mælti: "Taki hér nú gull hverr, er þiggja vill." Allir þögðu. Brynhildr mælti: "Þiggið gullit ok njótið vel." Enn mælti Brynhildr til Gunnars: "Nú mun ek segja þér litla stund þat, er eptir mun ganga: Sættast munu þit Guðrún brátt með ráðum Grímhildar innar fjölkunngu. Dóttir Guðrúnar ok Sigurðar mun heita Svanhildr, er vænst mun fædd allra kvenna. Mun Guðrún gefin Atla at sínum óvilja. Oddrúnu muntu vilja eiga, en Atli mun þat banna. Þá munu þit eiga launfundi, ok mun hún þér unna. Atli mun þik svíkja ok í ormgarð setja, ok síðan mun Atli drepinn ok synir hans. Guðrún mun þá drepa. Síðan munu hana stórar bárur bera til borgar Jónakrs konungs. Þar mun hún fæða ágæta sonu. Svanhildr mun ór landi send ok gift Jörmunreki konungi. Hana munu bíta Bikka ráð. Ok þá er farin öll ætt yður, ok eru Guðrúnar harmar at meiri. Nú bið ek þik, Gunnarr, efstu bænar: Lát gera eitt bál mikit á sléttum velli öllum oss, mér ok Sigurði ok þeim, sem drepnir váru með honum. Lát þar tjalda yfir af rauðu mannablóði ok brenna mér þar á aðra hönd þenna inn hýnska konung, en á aðra hönd honum mína menn, tvá at höfði, tvá at fótum, ok tvá hauka. Þá er at jafnaði skipt. Látið þar á milli okkar brugðit sverð sem fyrr, er vit stigum á einn beð ok hétum þá hjóna nafni. Ok eigi fellr honum þá hurð á hæla, ef ek fylgi honum, ok er vár leiðsla þá ekki aumlig, ef honum fylgja fimm ambáttir ok átta þjónar, er faðir minn gaf mér, ok þar brenna ok þeir, er drepnir váru með Sigurði. Ok fleira munda ek mæla, ef ek væra eigi sár, en nú þýtr undin, en sárit opnast, ok sagða ek þó satt." Nú er búit um lík Sigurðar at fornum sið ok gert mikit bál. Ok er þat er mjök í kynt, þá var þar lagt á ofan lík Sigurðar Fáfnisbana ok sonar hans þrévetrs, er Brynhildr lét drepa, ok Guttorms. Ok er bálit var allt loganda, gekk Brynhildr þar á út ok mælti við skemmumeyjar sínar, at þær tæki gull þat, er hún vildi gefa þeim. Ok eptir þetta deyr Brynhildr ok brann þar með Sigurði, ok lauk svá þeira ævi.