Völsunga saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Nú er at segja frá Völsungi konungi ok sonum hans, at þeir fara at ákveðinni stundu til Gautlands at boði Siggeirs konungs, mágs síns, ok hafa þrjú skip ór landi ok öll vel skipuð ok verða vel reiðfara ok koma skipum sínum við Gautland, en þat var síð um aptan. En þann sama aptan kom Signý, dóttir Völsungs konungs, ok kallar föður sinn á einmæli ok bræður sína, segir nú ætlan sína ok Siggeirs konungs, at hann hefir dregit saman óvígjan her, -- "ok ætlar at svíkja yðr. Nú bið ek yðr," segir hún, "at þér farið þegar aptr í yðart ríki ok fáið yðr lið sem mest ok farið hingat síðan ok hefnið yðar sjálfir ok gangið eigi í ófæru, því at eigi missi þér svika af honum, ef eigi taki þér þetta bragð, sem ek beiði yðr." Þá mælti Völsungr konungr: "Þat munu allar þjóðir at orðum gera, at ek mælta eitt orð óborinn, ok strengda ek þess heit, at ek skylda hvárki flýja eld né járn fyrir hræðslu sakir, ok svá hefi ek enn gert hér til, ok hví munda ek eigi efna þat á gamals aldri? Ok eigi skulu meyjar því bregða sonum mínum í leikum, at þeir hræðist bana sinn, því at eitt sinn skal hverr deyja, en engi má undan komast at deyja um sinn. Er þat mitt ráð, at vér flýjum hvergi ok gerum af várri hendi sem hreystiligast. Ek hefi barizt hundrað sinnum, ok hefi ek haft stundum meira lið, en stundum minna, ok hefi ek jafnan sigr haft, ok eigi skal þat spyrjast, at ek flýja né friðar biðja." Nú grætr Signý sárliga ok bað, at hún skyldi eigi koma til Siggeirs konungs. Völsungr konungr svarar: "Þú skalt at vísu fara heim til bónda þíns ok vera samt með honum, hversu sem með oss ferr." Nú gengr Signý heim, en þeir búa eptir um nóttina. Ok um myrgininn, þegar er dagar, þá biðr Völsungr konungr upp standa sína menn alla ok ganga á land upp ok búast við bardaga. Nú ganga þeir á land upp allir alvápnaðir, ok er eigi langt at bíða, áðr þar kemr Siggeirr konungr með allan sinn her, ok verðr þar in harðasta orrosta með þeim, ok eggjar konungr lið sitt til framgöngu sem harðligast, ok er svá sagt, at Völsungr konungr ok synir hans gengu átta sinnum í gegnum fylkingar Siggeirs konungs um daginn ok höggva á tvær hendr. Ok er þeir ætla enn svá at fara, þá fellr Völsungr konungr í miðri fylkingu sinni ok þar allt lið hans með honum nema synir hans tíu, því at miklu meira ofrefli var í móti en þeir mætti við standa. Nú eru synir hans allir teknir ok í bönd reknir ok á brott leiddir. Signý varð vör við, at faðir hennar var drepinn, en bræðr hennar höndum teknir ok til bana ráðnir. Nú kallar hún Siggeir konung á einmæli. Nú mælti Signý: "Þess vil ek biðja þik, at þú látir eigi svá skjótt drepa bræðr mína ok látið þá heldr setja í stokk, ok kemr mér at því, sem mælt er, at unir auga, meðan á sér, ok því bið ek þeim eigi lengra, at ek ætla, at mér muni ekki tjóa." Þá svarar Siggeirr: "Ær ertu ok örvita, er þú biðr bræðrum þínum meira böls en þeir sé höggnir en þó skal það veita þér, því at þess betr þykki mér, er þeir þola verra ok hafa lengri kvöl til bana." Nú lætr hann svá gera sem hún bauð, ok var tekinn einn mikill stokkr ok felldr á fætr þeim tíu bræðrum í skógi einhvers staðar, ok sitja þeir nú þar þann dag allan til nætr. En at miðri nótt þá kom þar ylgr ein ór skógi gömul at þeim, er þeir sátu í stokkinum. Hún var bæði mikil ok illilig. Henni varð þat fyrir, at hún bítr einn þeira til bana. Siðan át hún þann upp allan. Eptir þat fór hún í brott. En eptir um morgininn þá sendi Signý mann til bræðra sinna, þann er hún trúði bezt, at vita, hvat títt sé. Ok er hann kemr aptr, segir hann henni, at dauðr sé einn þeira. Henni þótti þetta mikit, ef þeir skulu svá fara allir, en hún mátti ekki duga þeim. Skjótt er þar frá at segja. Níu nætr í samt kom sjá in sama ylgr um miðnætti ok etr einn þeira senn til bana, unz allir eru dauðir, nema Sigmundr einn er eptir. Ok nú, áðr tíunda nótt kemr, sendir Signý trúnaðarmann sinn til Sigmundar, bróður síns, ok seldi í hönd honum hunang ok mælti, at hann skyldi ríða á andlit Sigmundar ok leggja í munn honum sumt. Nú ferr hann til Sigmundar ok gerir sem honum var boðit ok fór heim síðan. Um nóttina eptir þá kemr sú in sama ylgr at vanda sínum ok ætlaði at bíta hann til bana sem bræðr hans. En nú dregr hún veðrit af honum, þar sem hunangit var á riðit, ok sleikir andlit hans allt með tungu sér ok réttir síðan tunguna í munn honum. Hann lætr sér verða óbilt ok beit í tunguna ylginni. Hún bregðr við fast ok hnykkir at sér hart ok rak fætrna í stokkinn, svá at hann klofnaði allr í sundr, en hann helt svá fast, at tungan gekk ór ylginni upp í tungurótunum, ok fekk af því bana. En þat er sögn sumra manna, at sú in sama ylgr væri móðir Siggeirs konungs ok hafi hún brugðit á sik þessu líki fyrir tröllskapar sakir ok fjölkynngi.