Völsunga saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Þeir ríða nú at konungshöllinni. Atli konungr skipar liði sínu til orrostu, ok svá vikust fylkingar, at garðr nokkurr varð í millum þeira. "Verið velkomnir með oss," segir hann, "ok fáið mér gull þat it mikla, er vér erum til komnir, þat fé, er Sigurðr átti, en nú á Guðrún." Gunnarr segir: "Aldri fær þú þat fé, ok dugandi menn munu þér hér fyrir hitta, áðr vér látim lífit, ef þér bjóðið oss ófrið. Kann vera, at þú veitir þessa veizlu stórmannliga ok af lítilli eymd við örn ok úlf." "Fyrir löngu hafða ek þat mér í hug," segir Atli, "at ná yðru lífi, en ráða gullinu ok launa yðr þat níðingsverk, er þér svikuð yðarn inn bezta mág, ok skal ek hans hefna." Högni svarar: "Þat kemr yðr verst at haldi at liggja lengi á þessu ráði, en eruð þó at engu búnir." Nú slær í orrostu harða, ok er fyrst skothríð. Ok nú koma fyrir Guðrúnu tíðendin. Ok er hún heyrir þetta, verðr hún við gneyp ok kastar af sér skikkjunni. Eptir þat gekk hún út ok heilsaði þeim, er komnir váru, ok kyssti bræðr sína ok sýndi þeim ást, ok þessi var þeira kveðja in síðasta. Þá mælti hún: "Ek þóttumst ráð hafa við sett, at eigi kæmi þér, en engi má við sköpum vinna." Þá mælti hún: "Mun nokkut tjóa at leita um sættir?" En allir neituðu því þverliga. Nú sér hún, at sárt er leikit við bræðr hennar; hyggr nú á harðræði, fór í brynju ok tók sér sverð ok barðist með bræðrum sínum ok gekk svá fram sem inn hraustasti karlmaðr, ok þat sögðu allir á einn veg, at varla sæi meiri vörn en þar. Nú gerist mikit mannfall, ok berr þó af framganga þeira bræðra. Orrostan stendr nú lengi fram, allt um miðjan dag. Gunnarr ok Högni gengu í gegnum fylkingar Atla konungs, ok svá er sagt, at allr völlr flaut í blóði. Synir Högna ganga nú hart fram. Atli konungr mælti: "Vér höfum lið mikit ok frítt ok stóra kappa, en nú eru margir af oss fallnir, ok eigum vér yðr illt at launa, drepit nítján kappa mína, en ellefu einir eru eptir." Ok verðr hvíld á bardaganum. Þá mælti Atli konungr: "Fjórir váru vér bræðr, ok em ek nú einn eptir. Ek hlaut mikla mægð, ok hugða ek mér þat til frama. Konu átta ek væna ok vitra, stórlynda ok harðúðga, en ekki má ek njóta hennar vizku, því at sjaldan váru vit sátt. Þér hafið nú drepit marga mína frændr, en svikit mik frá ríkinu ok fénu, ráðit systur mína, ok þat harmar mik mest." Högni segir: "Hví getr þú slíks? Þér brugðuð fyrri friði. Þú tókt mína frændkonu ok sveltir í hel ok myrðir ok tókt féit, ok var þat eigi konungligt, ok hlægligt þykkir mér, er þú tínir þinn harm, ok goðunum vil ek þat þakka, er þér gengr illa."