Völsunga saga
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Siggeirr hefir konungr heitit. Hann réð fyrir Gautlandi. Hann var ríkr konungr ok fjölmennr. Hann fór á fund Völsungs konungs, ok bað hann Signýjar til handa sér. Þessu tali tekr konungr vel ok svá synir hans, en hún sjálf var þessa ófús, biðr þó föður sinn ráða sem öðru því, sem til hennar tæki. En konunginum sýndist þat ráð at gifta hana, ok var hún föstnuð Siggeiri konungi. En þá er sjá veizla ok ráðahagr skal takast, skal Siggeirr konungr sækja veizluna til Völsungs konungs. Konungr bjóst við veizlunni eptir inum beztum föngum. Ok þá er þessi veizla var albúin, kómu þar boðsmenn Völsungs konungs ok svá Siggeirs konungs at nefndum degi, ok hefir Siggeirr konungr marga virðuliga menn með sér. Svá er sagt, at þar váru miklir eldar gervir eptir endilangri höllinni, en nú stendr sjá inn mikli apaldr í miðri höllinni, sem fyrr var nefndr. Nú er þess við getið, at þá er menn sátu við eldana um kveldit, at maðr einn gekk inn í höllina. Sá maðr er mönnum ókunnr at sýn. Sjá maðr hefir þess háttar búning, at hann hefir heklu flekkótta yfir sér. Sá maðr var berfættr ok hafði knýtt línbrókum at beini. Sá maðr hafði sverð í hendi ok gengr at barnstokkinum ok hött síðan á höfði. Hann var hár mjök ok eldiligr ok einsýnn. Hann bregðr sverðinu ok stingr því í stokkinn, svá at sverðit sökkr at hjöltum upp. Öllum mönnum fellust kveðjur við þenna mann. Þá tekr hann til orða ok mælti: "Sá, er þessu sverði bregðr ór stokkinum, þá skal sá þat þiggja at mér at gjöf, ok skal hann þat sjálfr sanna, at aldri bar hann betra sverð sér í hendi en þetta er." Eptir þetta gengr sjá inn gamli maðr út ór höllinni, ok veit engi, hverr hann er eða hvert hann gengr. Nú standa þeir upp ok metast ekki við at taka sverðit. Þykkist sá bezt hafa, er fyrst náir. Síðan gengu til inir göfgustu menn fyrst, en þá hverr at öðrum. Engi kemr sá til, er nái, því at engan veg bifast, er þeir taka til. Nú kom til Sigmundr, sonr Völsungs konungs, ok tók ok brá sverðinu ór stokkinum, ok var sem laust lægi fyrir honum. Þetta vápn sýndist öllum svá gott, at engi þóttist sét hafa jafngott sverð, ok býðr Siggeirr honum at vega þrjú jafnvægi gulls. Sigmundr segir: "Þú máttir taka þetta sverð eigi síðr en ek, þar sem þat stóð, ef þér sæmdi at bera, en nú fær þú þat aldri, er þat kom áðr í mína hönd, þótt þú bjóðir við allt þat gull, er þú átt." Siggeirr konungr reiddist við þessi orð ok þótti sér háðuliga svarat vera. En fyrir því, at honum var svá varit, at hann var undirhyggjumaðr mikill, þá lætr hann nú sem hann hirði ekki um þetta mál, en þat sama kveld hugði hann laun fyrir þetta, þau er síðar kómu fram.