καὶ ὁ Σοφοκλῆς δὲ τὰς ἀπολελυμένας τοῦ φόβου πεποίηκε λεγούσας :
αἰνῶς γὰρ Δαναῶν πέρι δείδια, οὐδέ μοι ἦτορ
ἔμπεδον, ἀλλ᾽ ἀλαλύκτημαι: κραδίη δέ μοι ἔξω
στηθέων ἐκθρώσκει, τρομέει δ᾽ ὕπο φαίδιμα γυῖα.
Ἀναξανδρίδης δὲ τὸν ἀγωνιῶντα παράγει λέγοντα:
θυμῷ δ᾽ οὔ τις φαιδρὰ χορεύει
τάρβους θυγάτηρ. [p. 184]