[12] conatus est enarrare, sed quasi minime probanda praetermisit et alia nescio quae mimica inculcavit et illud Menandri de vita hominum media sumptum, simplex et verum et delectabile, nescio quo pacto omisit. Idem enim ille maritus senex cum altero sene vicino colloquens et uxoris locupletis superbiam deprecans, haec ait: [p. 198]
῎εχω δ᾽ ἐπίκληρον λάμιαν: οὐκ εἴρηκά σοι
τοῦτ᾽; εἶτ᾽ ἄρ᾽ οὐχί; κυρίαν τῆς οἰκίας
καὶ τῶν ἀγρῶν καὶ† πάντων ἀντ᾽ ἐκείνης
῎εχομεν, ῎απολλον, ὡς χαλεπῶν χαλεπώτατον:
῞απασι δ᾽ ἀργαλέα ᾿αστίν, οὐκ ἐμοὶ μόνῳ,
υἱῷ πολὺ μᾶλλον θυγατρι—πρᾶγμ᾽ ἄμαχον λέγεις.
—εὖ οἷδα.