This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
[106]
concitatus iracundia prosiliit Lichas et “O te”
inquit “feminam simplicem, tanquam vulnera ferro praeparata litteras
biberint. Utinam quidem hac se inscriptione frontis maculassent: haberemus nos
extremum solacium. Nunc mimicis artibus petiti sumus et adumbrata inscriptione
derisi.”
Volebat Tryphaena misereri, quia non totam voluptatem perdiderat, sed Lichas memor
adhuc uxoris[p. 216] corruptae contumeliarumque, quas in Herculis porticu
acceperat, turbato vehementius vultu proclamat: “Deos immortales rerum
humanarum agere curam, puto, intellexisti, o Tryphaena. Nam imprudentes noxios
in nostrum induxere navigium, et quid fecissent, admonuerunt pari somniorum
consensu. Ita vide, ut possit illis ignosci, quos ad poenam ipse deus deduxit.
Quod ad me attinet, non sum crudelis, sed vereor, ne quod remisero,
patiar.” Tam superstitiosa oratione Tryphaena mutata negat se interpellare
supplicium, immo accedere etiam iustissimae ultioni. Nec se minus grandi vexatam
iniuria quam Licham, cuius pudoris dignitas in contione proscripta sit ...
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.